Χωρίς την Άννα δεν μπορώ.....
Κι εσείς δεν μπορείτε χωρίς τον ''κυρ Γιώργο'', ''κυρ Βασίλη'', ''κυρά Λίτσα''..
Παλιά ήταν στην γειτονιά η ''κυρά Κούλα'' , και τον άντρα της επειδή δεν ξέραμε το όνομα του , εγώ με την Τζούλια την κολλητή μου όταν ήμασταν μικρές, τον είχαμε βαφτίσει ''Κυρ Κούλο''!! Μετά , έκλεισε , και πηγαίναμε στον κυρ Τάσο, και επειδή είχαμε μεγαλώσει, και είχαμε αρχίσει να καπνίζουμε ,κοπελίτσες πια, πεταγόμασταν και απέναντι στον πεζόδρομο για ένα τσιγάρο στα κλεφτά..αχ ατίθασα νιάτα! Αργότερα, στην Δημητρακοπούλου, στην στάση του Ταξιάρχη, άνοιξε ο κυρ Στράτος, και τα τελευταία 6 χρόνια το πήρε ο κυρ Φώτης και τώρα το έχει ο γιός του Νίκος με την γυναίκα του την Άννα!
Φυσικά όπως καταλάβατε, μιλάω για τα μαγαζιά με τα ψιλικά, τα μικρά αυτά μαγαζάκια με τα χρήσιμα, ή και άχρηστα μικροπράγματα που όμως μας έχουν ''σώσει'' άπειρες φορές! Όταν βαρεθήκαμε να μαγειρέψουμε και πέσαμε με τα μούτρα στα πατατάκια, όταν θέλαμε να πάρουμε παγωτό να μην πάμε ''με άδεια χέρια '' στην επίσκεψη, όταν ξεχάσαμε να πάρουμε γάλα του παιδιού από το σούπερ μάρκετ, όταν είχαμε απροσδόκητη επίσκεψη στο σπίτι μας και δεν είχαμε μπύρες .... για να μην αναφέρω , τα τσιγάρα , τα περιοδικά και τα εισιτήρια! Ο καθένας από μας έχει τον ''κυρ-..'' του η την ''κυρα-...'' του! Έχει το μαγαζί ''σωτηρίας'' του!
Εγώ έχω τον Νίκο και την Άννα, και βέβαια χωρίς το ''κυρ'' μπροστά , αφού πρόκειται για νέους ανθρώπους. Και πραγματικά , χωρίς αυτούς νιώθω ανασφάλεια! Την Κυριακή , που τους έτυχε κάτι και είχαν κλειστά ένιωσα σύνδρομο στέρησης!! ''αν μου έρθει να φάω σοκολάτα, τί θα κάνω;;'' ''κι αν ξεμείνω από τσιγάρα που να τρέχω;;'' (κάνω και δύσκολη μάρκα και μόνο αυτοί την φέρνουν), έτσι κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο κάθε άνθρωπος στην ζωή μας, απλώς εμείς τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Αν και με τους συγκεκριμένους ανθρώπους έχω καταλάβει από καιρό την αξία τους, δυο εύχαροι νέοι άνθρωποι που , σε μία Ελλάδα που τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο , εκείνοι πιάνουν την ζωή από τα μαλλιά, ρίχνουν τις τιμές και ρίχνονται στην δουλειά. ''Τι άλλο να κάνουμε;'' λέει η Άννα με χαμόγελο,'' να το κλείσουμε και να πάμε έξω για δουλειά; Και που να πας; δεν υπάρχουν δουλειές! Θα δουλέψουμε αυτό που έχουμε!'' Τέτοιους ανθρώπους τους σέβομαι και τους θαυμάζω. Η δουλειά δεν είναι ντροπή , η τεμπελιά είναι! Και κάθε άνθρωπος που κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά κερδίζει το σεβασμό μας.
Μην θεωρείτε κανέναν δεδομένο, ο ένας χρειάζεται τον άλλον , και τώρα σε καιρό κρίσης ακόμα περισσότερο... Και ο ''κυρ Βαγγέλης'' είναι διατεθειμένος να φέρει την δύσκολη μάρκα των τσιγάρων σας , αρκεί να τον στηρίξετε και να του το ζητήσετε ευγενικά. Δεν θέλει να σας χάσει από πελάτη , αλλά κι εσείς δεν θέλετε να τον χάσετε από την γειτονιά, δεν θέλετε να δείτε το μαγαζί του κλειστό μια μέρα όπως και τόσα άλλα!
Αύριο που θα πάτε για εισιτήριο, για εφημερίδα, για νερό, για τσιγάρα... για οτιδήποτε , θυμηθείτε να του χαμογελάσετε πλατιά! Το χαμόγελο πάντα επιστρέφετε!
Και τώρα πάω στην Άννα να πάρω σοκολάτα!!!!!!!
0 σχόλια: