Το Θέατρο αποτελεί μια υψηλής μορφής τέχνη , που σε αντίθεση με τις άλλες μορφές τέχνης , παίρνει σχήμα, σώμα , νόημα , στο ''εδώ και το τώρα''... Δηλαδή σε αντίθεση με τον ζωγράφο η τον γλύπτη , που το έργο τους θα έχει σταθερή μορφή και εικόνα για πολλά χρόνια μετά την δημιουργία του , ο ηθοποιός παράγει τέχνη εκείνη ακριβώς την στιγμή που ενσαρκώνει έναν ρόλο και μετά δεν μένει τίποτα , παρά μόνο τα συναισθήματα που προκάλεσε στον θεατή ..Αυτό το στοιχείο του ''εφήμερου''αν μπορούμε να το πούμε έτσι, κάνει το Θέατρο να είναι τόσο μοναδικό...
Όσοι παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις έχουν καταλάβει την''μυσταγωγία'' που συντελείτε την στιγμή που παίζεται ένα θεατρικό έργο.. Έχουν νιώσει αυτή την επικοινωνία που δημιουργείτε ,μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή..Κάποιοι μάλιστα αποφασίζουν να ασχοληθούν με το Θέατρο, ερασιτεχνικά , για να νιώσουν ακόμα πιο έντονα αυτή την ''μυσταγωγία'' και να βιώσουν μια κατάσταση που μόνο λυτρωτική μπορεί να είναι.. Κάπως έτσι, και εγώ συνάντησα το θέατρο.. μέσα από την ανάγκη μου να ξορκίσω ότι με φοβίζει, να απεγκλωβίσω όποιο συναίσθημά μου ζητάει μάταια διέξοδο και να βιώσω την λύτρωση.. Ήμουν στα 18 όταν γράφτηκα στην θεατρική ομάδα νέων του δήμου Κορυδαλλού, έτσι, για πλάκα, για ψώνιο, για χόμπι, για ψυχαγωγία! Όμως τίποτα στην ζωή δεν είναι τόσο απλό , κι όσο κι αν τα κίνητρα μας φαντάζουν απλά στην αρχή, στην πραγματικότητα οδηγούμαστε από βαθύτερες μας ανάγκες, και ζούμε ότι έχουμε ανάγκη να ζήσουμε! Έτσι λοιπόν, το 1991 ξεκίνησε η ενασχόληση μου με το θέατρο, στο ''Σπουδαστήρι Θεάτρου'' όπως το απεκάλεσε τότε ο εμψυχωτής κ.Τάκης Λιατζιβίρης κι έμεινε αυτός ο τίτλος σαν ταυτότητα μας..
Ο κύριος Τάκης! Ένας ακέραιος άνθρωπος , σταθερός στις αξίες του όσα χρόνια τον γνωρίζω (και είναι αρκετά), με ήθος που κερδίζει για πάντα το σεβασμό , και με μια ταπεινοφροσύνη που είναι αξιοθαύμαστη. Ηθοποιός ο ίδιος, δεν έχει αποκαλέσει ποτέ τον εαυτό του ''σκηνοθέτη'', ούτε την ομάδα μας ''θίασο''.Δεν έχει στερήσει ποτέ το δικαίωμα σε κανέναν να συμμετέχει στην παράσταση ακόμα κι αν δεν έχει ''ταλέντο''. Και ποτέ δεν παρεκλίνει από την αρχική ιδέα του ''παιδαγωγικού χαρακτήρα'' αυτής της ομάδας. Ακόμα κι αν δεν είμαστε πια παιδιά! Ο κύριος Τάκης είναι ''σχολείο'' ο ίδιος σαν άνθρωπος και είμαστε πολύ τυχεροί όσοι τον γνωρίζουμε..
''Σχολείο'' όμως είναι και το Θέατρο και μέσα από την ανάλυση του κάθε θεατρικού έργου, μαθαίνεις να εμβαθύνεις τον εαυτό σου , τους άλλους αλλά και την ίδια την ζωή.. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά και πιο δυνατός!
Κι όπως λέει και ο Κάρολος Κουν ''Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο.Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας , το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος ο καθένας από εσάς τους πιο κοντινούς στην προσπάθεια μας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο ως μορφή τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σαν μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου!''
Θέλω να τελειώσω με αυτή την φράση του Κουν που περικλείει όλη την ουσία του Θεάτρου...
Όσο για το ''Σπουδαστήρι Θεάτρου''.. έπεται συνέχεια, ιστορία 20 χρόνων δεν την λες σε μια ανάρτηση...
0 σχόλια: