Ροζ σύννεφα και γκρι ελέφαντες...

Καλημέρα και χρόνια μας πολλά!

Σήμερα δεν θα σας μιλήσω για τον Κορυδαλλό, ούτε για τις γιορτές.. Σήμερα θα σας πω ένα παραμύθι...


Κάποτε, υπήρχε μία χώρα που οι ευνοϊκοί άνεμοι έφεραν στον ουρανό της ροζ σύννεφα.  Χαρούμενοι οι άνθρωποι της χώρας αυτής, απολάμβαναν τα ροζ συννεφάκια του ουρανού τους και ζούσαν μια υπέροχη ζωή. Γιόρταζαν τα Χριστούγεννα τους, τις εθνικές επετείους τους και όπως ήταν φυσικό, ψώνιζαν και κατανάλωναν μετά μανίας όλα αυτά τα όμορφα αγαθά που η ροζάδα του τοπίου γύρω τους τους παρότρυνε να αποκτήσουν. Καταλαβαίνετε. Το ροζουλί χρώμα είναι χαλαρωτικό κι ευχάριστο για το μάτι, κι έτσι σου δημιουργεί ανάγκες.Ή την ψευδαίσθηση πως έχεις ανάγκες.
 Περνούσαν τα χρόνια και οι άνθρωποι της χώρας ονομάστηκαν σιγά σιγά "Ροζάνθρωποι" και η χώρα τους ΡΟΖΛΑΔΑ! Κι όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο όταν....
.... Όταν ξαφνικά άρχισε να βρέχει! Δεν έπεφτε όμως ροζ βροχή όπως θα περίμεναν οι Ροζάνθρωποι αλλά γκρίζοι ελέφαντες! Μάλιστα! Όπως ακριβώς το ακούτε. Τα ροζ σύννεφα έκρυβαν μέσα τους μεγάλους γκρίζους ελέφαντες και μόλις ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με ένα δυνατό μπουμπουνητό άρχισαν να τους στέλνουν στην Ροζλάδα με μανία!
 Οι καημένοι οι Ροζάνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι να περισώσουν την περιουσία τους, τα αγαθά τους κι ότι είχαν αποκτήσει των καιρό των ροζ σύννεφων. Μάταια! Οι ελέφαντες έπεφταν πάνω στα σπίτια τους, πάνω στα αυτοκίνητά τους, στα εξοχικά τους και τα κατέστρεφαν με το βάρος τους, Έτσι, κι αφού ο αγώνας αυτός ήταν άνισος, οι ροζάνθρωποι παράτησαν τα υλικά τους αγαθά κι άρχισαν να τρέχουν για να σώσουν τις ζωές τους. Τί άλλο να έκαναν; Να καθίσουν να τους καταπλακώσουν οι ελέφαντες;
 Κάποια στιγμή, η δυνατή βροχή σταμάτησε και οι άνθρωποι βγήκαν από τις κρυψώνες τους για να δουν τί είχε απομείνει όρθιο στην χώρα τους. Αυτό που αντίκρισαν τους έκανε να δακρύσουν. Η χώρα ήταν γεμάτη ερείπια και πτώματα ελεφάντων. Ανάμεσά τους μερικοί ελέφαντες που κατάφεραν να επιβιώσουν από την πτώση τους στην γη έσερναν βαριά τα βήματά τους ψάχνοντας λίγο φαγητό και νερό. Πονετικοί καθώς ήταν οι ροζάνθρωποι περιέθαλψαν τους ταλαιπωρημένους εναπομείναντες ελέφαντες και τους έδωσαν στέγη. Ύστερα, καθάρισαν την χώρα τους από τα συντρίμμια και τα άψυχα κουφάρια και βάλθηκαν να την ξαναφτιάξουν από την αρχή. Με πιο απλά υλικά και με περισσότερη αλήθεια αυτή την φορά... Βλέπεις τώρα δεν τους κάλυπτε το ροζ σύννεφο που έδινε μια μαγεία στο κάθε τί. Τώρα έβλεπαν καθαρά. Κοιτούσαν γύρω τους κι έβλεπαν τί χρειάζονταν πραγματικά για να είναι ευτυχισμένοι.
Αφήστε που ... οι οικόσιτοι πια ελέφαντες, θα τους θύμιζαν για πάντα την καταιγίδα!

Να χαμογελάμε παιδιά 

Γιατί το μόνο που μας έχει μείνει όρθιο είναι η ανθρωπιά και το χαμόγελό μας... 

Να έχετε ένα όμορφο Σάββατο! 

Σώπα μη μιλάς- Αζίζ Νεσίν

Ένα εξαιρετικό κείμενο!


Σώπα μη μιλάς! – Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ” τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα». Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!» Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!» Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα». Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα» Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα». Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα» Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα. Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα». Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’την να σωπάσει. Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς» Αχ! Πόσο θα “θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!….

Σπίτι μου σπιτάκι μου...

Καλημέρα Αγάπες μου!

Σίγουρα θα αναρωτιέστε που έχω εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό και δεν γράφω. Αχ, παιδιά μου τί να σας πρωτοπώ...
Έκανα αλλαγές στο μικρό μου σπιτάκι, μπας και καταφέρω να το κάνω να μοιάζει μεγαλύτερο. Ή τουλάχιστον εξυπηρετικότερο! 

Το πρόβλημα με τα μικρά σπίτια είναι πως ό, τι και να κάνεις αυτά παραμένουν μικρά και άβολα. Λερώνονται εύκολα, δεν έχουν πολλούς αποθηκευτικούς χώρους, και η απουσία ενός ή δύο παραπάνω δωματίων κάνει τους κατοίκους πολλές φορές να ασφυκτιούν. Και θα μου πείτε, τόσο άσχημη είναι η κατάσταση; Άσχημη δεν είναι και να είμαστε κι ευγνώμονες που έχουμε ένα σπίτι για να μένουμε ,αλλά όπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος θέλει πάντα το καλύτερο.

 Στο δικό μου σπίτι- που είναι δυάρι- μένουν δύο άνθρωποι και δυο γάτες. Έπρεπε λοιπόν να τροποποιήσουμε κάπως την διαρρύθμιση, την διακόσμηση και τους αποθηκευτικούς χώρους έτσι ώστε ο καθένας να έχει τον προσωπικό του χώρο και την βολή του. ... Καλά, οι γάτες πάνε παντού δεν έχουν πρόβλημα! Μέχρι πρότινος, αναγκαστικά, μοιραζόμασταν το ίδιο (και μοναδικό) υπνοδωμάτιο του σπιτιού με τον γιο μου! Φανταστείτε τώρα, ένα δωμάτιο με απεικονίσεις του σπάιντερμαν, μία κουκέτα, μερικά σκόρπια παιχνίδια, μερικές γόβες ενίοτε, γυναικεία ρούχα, παιδικά ρούχα, καλλυντικά και αυτοκινητάκια... Όσο τακτοποιημένο και να το έχουμε δεν παύει να κάνει τουρλουμπούκι τις προσωπικότητες μας. Το άλλο δωμάτιο του σπιτιού ήταν το καθιστικό. Αλλά κι εκεί, υπήρχε πρόβλημα. Η τηλεόραση έπαιζε Nickelodeon, ενώ εγώ προσπαθούσα να γράψω, να σκεφτώ, να συγκεντρωθώ, ή να χαλαρώσω. Για να μην σας τα πολυλογώ, ούτε στο καθιστικό μας βρίσκαμε ηρεμία.

 Κι επειδή, το παιδί μεγαλώνει και θέλει τον χώρο του, κι επειδή κι εγώ θέλω τον δικό μου χώρο, κι επειδή ο καθένας έχει τα γούστα του, κι επειδή άλλο το να είσαι αγόρι δέκα χρονών και άλλο να είσαι γυναίκα γκουχ γκουχ.... μεγάλη τέλος πάντων.... Αποφασίσαμε να χωρίσουμε τα δωμάτια! Ένα ο ένας, ένα ο άλλος. Έτσι, το σαλόνι έγινε δικός μου χώρος και το παιδικό δωμάτιο έγινε επιτέλους παι-δικό του δωμάτιο. Του έβαλα και μια μικρή τηλεόραση με αποκωδικοποιητή και όταν τελειώνει τα μαθήματα του βλέπει το Nickelodeon ανενόχλητος, οπότε λύθηκε και το θέμα της tv.Τώρα έχει το γραφείο του, την ντουλάπα του, την κουρτίνα του, το χαλί του και γενικώς έναν χώρο που τον εκφράζει πολύ περισσότερο, χωρίς να μπλέκομαι στα πόδια του.

Όμως κι εγώ δεν έμεινα παραπονεμένη. Αντικατέστησα τον καναπέ με ένα μεταλλικό κρεβατοκαναπέ που πάντα ήθελα να αποκτήσω, έβαψα μια παλιά συρταριέρα και την αξιοποίησα για να βάζω τα ρούχα μου, άλλαξα θέση στα έπιπλα, άλλαξα κάδρα, και για να μην μακρηγορώ και σας κουράζω, το καθιστικό έγινε ένας χώρος που την ημέρα είναι σαλόνι και την νύχτα γίνεται ένα όμορφο υπνοδωμάτιο για την μαμά!

Όλες αυτές οι αλλαγές, και μερικές ακόμη στην κουζίνα και στο μπάνιο, χρειάστηκαν προσωπική εργασία, χρόνο, μετακομίσεις, μαστορέματα, κουβαλήματα και λίγα -ευτυχώς πολύ λίγα- έξοδα.
Τα περισσότερα πέρασαν από τα χέρια μου - γιατί μην με βλέπετε έτσι μινιόν και κοκέτα, μέσα μου κρύβεται ένας Μαγκάιβερ, ένας Μπομπ μάστορας κι ένας Σπορτ Μπίλι- αλλά δεν έλειψε και η βοήθεια από φίλους. Ευχαριστώ τον γαμπρό μου, τον φίλο μου τον Κώστα και τον φίλο μου τον Νίκο για την πολύτιμη βοήθειά τους.

 Όσο για την Γυριστρούλα, κι αυτή βρήκε τον προσωπικό της χώρο. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην πόρτα του σπιτιού και καλωσορίζει τον επισκέπτη...

Τώρα, το μόνο που μου έχει μείνει είναι να στολίσω Χριστουγεννιάτικα αλλά θα γίνει κι αυτό μέσα στις επόμενες ημέρες!

Καταλάβατε τώρα γιατί εξαφανίστηκα; Θα με συγχωρήσετε;