Βάζω την ψησταριά, βάζεις τα κάρβουνα; Βάζω τις μπριζόλες, βάζεις τα καλαμάκια;, Βάζω το σπίτι, βάζεις το κρασί; Βάζω την αγάπη μου, φέρνεις το τσουρέκι με την σοκολάτα; ... Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα που οι άνθρωποι ένωναν τις δυνάμεις τους , κι έφτιαχναν όμορφες , αυθεντικές στιγμές! Έβαζε ο ένας το κρασί και ο άλλος τους μεζέδες και άναβε το γλέντι, τα παιδάκια δεν πήγαιναν σε παιδότοπους τις Κυριακές αλλά σε φιλικά σπίτια που υπήρχαν άλλα παιδάκια και αυλές και γονείς που μαγείρευαν ή έψηναν, και υπήρχαν και χαμόγελα , πολλά χαμόγελα! Και οι Κυριακές είχαν κάτι γιορτινό, είχαν μια ευχάριστη αναστάτωση! Κι όλα πήγαιναν τέλεια σε αυτή τη χώρα , γιατί είχαν ο ένας τον άλλον, είχαν τη φιλία, είχαν την αγάπη, είχαν τα σπίρτα για να ανάψουν την πιο μεγάλη φωτιά! ...Πέρασαν τα χρόνια και αυτή η χώρα πέρασε στα χέρια του κέρδους, του καπιταλισμού, της διαφθοράς, και του υλισμού.. Κι όλα πήγαιναν πάλι τέλεια , κλείστηκαν όλοι στο καβούκι τους, κι έψηναν μόνο για τον εαυτό τους, τα παιδάκια πήγαιναν να παίξουν σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, χώρους μοναξιάς, είχαν πολλά παιχνίδια αλλά δεν είχαν παρέα, οι γονείς έβλεπαν τηλεόραση με τις ώρες κι όταν έβγαιναν βόλτα πήγαιναν σε χάι εστιατόρια και μπαράκια , ή σε ξενόφερτους κινηματογράφους.. Αν χτυπούσε το τηλέφωνο κι ήταν ένας φίλος , λέγανε συνέχεια την φράση "χαθήκαμε" , και "Πολλές δουλειές φίλε, τρέχω" και " να βρεθούμε μια μέρα" ! Μόνο που αυτή η μέρα δεν ερχόταν ποτέ.. Πέρασαν τα χρόνια και η χώρα κατέρρευσε.. Οι άνθρωποι έχασαν τα χάι εστιατόρια, κάποια έκλεισαν , κάποια σταμάτησαν να είναι "χάι" κι άρχισαν να σερβίρουν φαγητό χειρίστης ποιότητας, οι κινηματογράφοι έγιναν περιττή πολυτέλεια, και τα παιδιά έχασαν την πληθώρα παιχνιδιών, και τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους! Ζεματισμένοι στην αρχή, οι άνθρωποι αυτής της χώρας άρχισαν να κλαίνε, να κλαίνε, να κλαίνε με τις ώρες!... Τότε κάποιος είπε.. "Βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα τσιγάρα;" Κάποιος άλλος βρέθηκε να έχει τσιγάρα κι έτσι κάπνισαν όλοι, (ευτυχώς είχε πολλά σπίρτα αυτός που είχε την ιδέα!). ..Κι ύστερα είπε, "έχω λίγο κρασί, μήπως έχεις εσύ κανα μεζεδάκι;" ... και σιγά σιγά, άρχισαν να τον μιμούνται όλοι, και στο τηλέφωνο πια δεν έλεγαν "χαθήκαμε" αλλά .. " Βρισκόμαστε αύριο; Βάζω την ψησταριά, το κρασί και τρεις μπριζόλες, φέρε κάρβουνα και άλλες τρεις, και πατάτες!... Σπίρτα μην φέρεις ... Έχω!" .. Κι έτσι τα σπίτια ξανάνοιξαν , οι καρδιές ξανάνοιξαν, τα παιδάκια ξαναβρήκαν φίλους κι ας μην είχαν πολλά παιχνίδια, κι όλοι άρχισαν να χαμογελούν ξανά. Κι οι άνθρωποι μπορεί να ήταν ζεματισμένοι αλλά άρχισαν να βρίσκουν ένα καινούριο νόημα , και το σημαντικότερο να το βρίσκουν ο ένας στον άλλον! Αν αυτό δεν είναι φωτιά τότε τι είναι; Και η φωτιά είναι ζωή! Εξάλλου τι νομίζετε πως έφερε ο Προμηθέας στους ανθρώπους; Καμιά τεράστια δάδα; ... Ένα ΣΠΙΡΤΟ έφερε! ... Τα ξύλα τα έβαλαν εκείνοι, ένα κλαράκι ο καθένας!
Αυτό το ''παραμύθι'' το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά στην "παρέα των έξι", που μαζεύτηκε χτες στην αυλή μου! Στον "καρβουνοψήστη" Παναγιώτη, στην "πατατοτηγανίστρια" Δανάη, στην "σως-παρασκευάστρια" Αφροδίτη, στον "ψησταριοκουβαλητή" Νίκο, στον "γεμιστοτσουρεκοφέρτη" Γιάννη και στην "γενικής επιμέλειας,και σαλατοπαρασκευάστρια" Βάσια (εμένα δηλαδή).. Επίσης στα μικρά πιτσιρίκια μας που τρεχοβολούσαν και έπαιζαν, και μάλωναν για ένα χαλασμένο παιχνίδι(!)...
Κι όλο αυτό ξεκίνησε κάπως έτσι..."Βάζω σπίτι, ψησταριά , λίγο κιμά , και λίγο κρέας, βάλτε κι εσείς από κάτι λίγο κι ελάτε!" ... Σας θυμίζει κάτι; Αν όχι ... κακώς! Σηκώστε τώρα το ακουστικό και τηλεφωνήστε σε έναν φίλο... Οι Κυριακές είναι πολλές και δεν μπορεί να μας τις στερήσει κανείς.. Ούτε και τους φίλους! "Λεφτά (δεν) υπάρχουν" ... Υπάρχουν όμως σπίρτα!! ΠΟΛΛΑ ΣΠΙΡΤΑ!
Εμείς τα κορίτσια, το χειμώνα , λατρεύουμε τις μπότες..Θέλουμε μαύρες που πάνε με όλα , θέλουμε και μπεζ για να ταιριάζουν με τα καφέ μας, θέλουμε με ψηλό τακούνι για να τις φοράμε βράδυ στη βόλτα και να μην κρυώνουμε, θέλουμε και μποτάκια για τα τζιν, θέλουμε επίσης να είναι όμορφες ,να έχουν γουνάκια και σχεδιάκια και θέλουμε να μην δώσουμε μια περιουσία για όλα αυτά αφού η οικονομική κρίση μας έχει κάνει να σκεφτόμαστε και το τελευταίο ευρώ.. Και τι θα κάνουμε; Εκπτώσεις στην κομψότητα γίνονται; Όχι βέβαια! Αν σκεφτούμε ότι στην ιστορία της μόδας, η πιο κομψή εποχή ήταν η μεταπολεμική εποχή,παρά τη λιτότητα της, καταλαβαίνουμε πως η γυναίκα πάντα βρίσκει τρόπο να είναι κομψή και in fashion, ακόμα και όταν τα οικονομικά συστήματα τριγύρω καταρρέουν! Τι κάνει λοιπόν η γνήσια shoe addict, εν μέσω οικονομικής κρίσης, που έχει την τύχη να μένει στον Κορυδαλλό; Μα τι άλλο; Μια καταδρομή στο κατάστημα TSOUKALAS, Ταξιαρχών 44!! Εκεί, με λίγα (πραγματικά λίγα) χρήματα βρίσκει μεγάλη ποικιλία σε χρώματα και σχέδια, διαλέγει τις καλύτερες μπότες, και μάλιστα πάνω από ένα ζευγάρι έτσι ώστε να συνδυάσει όλα της τα ρούχα, και φεύγει ικανοποιημένη και το κυριότερο χωρίς να έχει ξεπαραδιαστεί! Τέλειο;.. Κάτι παραπάνω από τέλειο! Εννοείτε πως εκτός από μπότες, σταμπάρει και δυο γοβίτσες κουκλίτσες , μια σε ροζ και μια σε λεοπάρ, έτσι για να έχει κάτι να σκέφτεται μέχρι την επόμενη ψωνιοθεραπεία.. Και θα τις σκέφτεται χωρίς τύψεις.. Σημαντικό!
Αυτές είναι οι δικές μου καινούριες μπότες, τις οποίες θα φοράω υπό τους ήχους του παρακάτω τραγουδιού... Καλημερούδια σας!
Ήθελα ένα ζευγάρι κάλτσες με δαντέλα.. Αυτές που στέκονται στο πόδι με σιλικόνη και είναι πολύ θηλυκές! Και τις ήθελα να είναι και ''οπάκ''. Αδιάφανες δηλαδή, 50 και πάνω denier... Μα τι ζητούσα; Κάτι το τόσο δύσκολο; ''Έχω ξαναπάρει" έλεγα και ξανάλεγα στις πωλήτριες, κι εκείνες με κοιτούσαν σαν να ήμουν ούφο! "Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο που ζητάτε" ήταν η απάντηση τους.. Μα ,είχα όντως ξαναπάρει, και πέρσι και πρόπερσι , αλλά άντε να το αποδείξω.. Ώσπου μου ήρθε η έμπνευση.. "CALZEDONIA".. λέω μέσα μου, αν δεν έχει εκεί τότε δεν θα έχει πουθενά κι όντως ψάχνω άδικα.. Πήγα λοιπόν χτες και ρώτησα... Και φυσικά είχαν.. και μάλιστα σε ποικιλία χρωμάτων.. μέχρι και σε κόκκινο (καλά όχι ότι θα τις έπαιρνα σε κόκκινο) .. Φταίω εγώ τώρα να πάω να τις δείξω στις πωλήτριες που επέμεναν πως δεν υπάρχουν; Υπάρχουν κορίτσια ...μόνο που υπάρχουν στα σωστά μαγαζιά, και ήταν λάθος μου και περιττός κόπος να τις ψάχνω σε λάθος μέρη, ενώ έπρεπε από την αρχή να πάω στη ''CALZEDONIA".. Εκτός από τις περιβόητες κάλτσες , έχουν και ποικιλία καλσόν, κάλτσες αντρικές, γκέτες, παιδικά καλτσάκια με πρωτοτυπία και γενικώς ότι μπορεί να ομορφύνει και να ζεστάνει τα ποδαράκια μας, αλλά και να συμπληρώσει με κομψό τρόπο την εμφάνιση μας!
Δεν λένε τυχαία οι παλιοί ... "Έκαστος στο είδος του" !!
Καλημέρα κόσμε! Καλημέρα bloggers! Καλημέρα Κορυδαλλέ! Καλημέρα σε όλους τέλος πάντων...
Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, το ξεκίνησα για πλάκα , όπως ξεκινούν όλα τα blogs εξάλλου.. Και φυσικά με ανωνυμία, επίσης όπως όλα (τα περισσότερα) blogs.. Πέρασε ο καιρός και το ''love korydallos'' αγαπήθηκε.. Από μένα κατά πρώτο λόγο αλλά και από φίλους... Περάσαμε οκτώ μήνες μαζί, και καθώς αναλογιζόμουν προχτές αυτούς τους μήνες με τα καλά τους και τα άσχημα τους, με όλα όσα έχουμε πει μαζί, δεν βρήκα ούτε έναν λόγο για να μην υπογράφω τα λεγόμενα μου! Δεν έχει νόημα -για μένα- να λέω κάτι δημόσια αν δεν μπορώ να το υπογράψω! Κι ούτε αισθάνομαι πως κάτι από όσα έχω πει δεν μπορεί να υπογραφεί.. Γιατί όχι λοιπόν; ..."Πιστεύω στην ανωνυμία των blogs" μου είχε πει ένας φίλος, επίσης blogger! Ναι κι εγώ πιστεύω σε αυτή αν υπάρχει ανάγκη, αν χρειάζεσαι την ανωνυμία για να πεις κάποια πράγματα... Μόνο που εγώ νομίζω πως δεν τη χρειάζομαι πια....
Μόλις γύρισα από την ''γιορτή'' του σχολείου για το Πολυτεχνείο.. Πάντα μου προκαλεί συγκίνηση αυτή η "γιορτή"... Όχι για εκείνα που έγιναν τότε, αλλά για όσα δεν γίνονται πια! Βουτηγμένοι στην απάθεια μας, μόνο κοιτάζουμε τις καταστροφές που συντελούνται στην πλάτη μας... Υπνωτισμένοι, σε μια μόνιμη χαύνωση! Άρτος και θεάματα, το όπιο του λαού.. Με ποιον κοιμήθηκε ο αγαπημένος μας διάσημος, που πίνει τον καφέ της η ξανθιά παρουσιάστρια........ έκτακτο δελτίο για το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε και θα μας καταστρέψει;.. Μην μου χαλάτε την αταραξία μου όταν βλέπω την αγαπημένη μου κουτσομπολίστικη εκπομπή! ...Ύπνος! Ένας ατελείωτος ύπνος.. Ούτε καν τα τανκς δεν θα μας ξυπνούσαν σήμερα, ακόμα κι αν ήταν έξω από την πόρτα μας......
Θλίψη με πιάνει...
Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες...
Ποιοι αγώνες;;
Ύπνος... ένας ατελείωτος, βαθύς ύπνος... σαν θάνατος...
Σαν να έχει πεθάνει το μέσα μας
Δεν αγωνίζονται οι συναισθηματικά νεκροί!! Μόνο αφουγκράζονται...
Φοβάμαι!
Σήμερα το πρωί ένας υπέροχος άνθρωπος μου θύμισε έναν υπέροχο ποιητή! Τον Νίκο Καββαδία.
Ποιος δεν έχει τραγουδήσει το ''Μαχαίρι", ποιος δεν έχει ακούσει το "Ο Γουίλη ο μαύρος θερμαστής", το ''Καραντί", το "Πούσι" και πολλά άλλα μελοποιημένα ποιήματα αυτού του εξαίρετου Έλληνα ποιητή που έχει αποτυπώσει στα ποιήματα του, την αλμύρα της θάλασσας, την αγωνία του ταξιδιού και τη νοσταλγία της επιστροφής. Όταν μάλιστα έρχεται να συμπληρώσει με τη μουσική του ο Θάνος Μικρούτσικος, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να μας κάνει λίγο πλουσιότερους σαν Έλληνες.. Έτσι κι αλλιώς δεν μας έχει απομείνει και πολύς πλούτος, οπότε το μόνο που έχουμε για να καμαρώνουμε είναι κάποιοι Έλληνες που άφησαν τα χνάρια τους βαθιά στην καρδιά μας! Σε αυτούς χρωστάμε λίγη από την ποιότητα μας.
Ας τους θυμόμαστε πότε πότε...
Εύχομαι κάποιοι να θυμήθηκαν και κάποιοι να ανακάλυψαν! Ποτέ δεν είναι αργά ούτε για το ένα ούτε για το άλλο!
Καλημέρα σε όλους.
(Αφιερωμένο στο Γιάννη Γ. που μου ενέπνευσε αυτή την ανάρτηση.)
Καλημέρα και καλή Δευτέρα φίλοι μου. Σε έναν κρύο Κορυδαλλό ξεκινάει η καινούρια εβδομάδα με γαντάκια σκουφάκια και κασκολάκια... Μπήκε πια ο χειμώνας για τα καλά κι εμείς φοράμε τα παλτό μας και βγαίνουμε για τις δουλειές μας κάνοντας ΜΟΝΟ αισιόδοξες σκέψεις.. Έτσι , από απόφαση! Όσο κρύο και να κάνει έξω, αρκεί μόνο μια ηλιόλουστη σκέψη για να μας κάνει να ζεσταθούμε, όση κρίση και να υπάρχει γύρω , αρκεί μόνο μια σκέψη αγάπης για τους ανθρώπους μας για να μας κάνει να νιώθουμε πλούσιοι! Ας μην εστιάζουμε σήμερα σε αυτά που δεν έχουμε, αλλά σε αυτά που έχουμε..Έτσι .. από απόφαση! Είναι καλύτερα να αποφασίζουμε εμείς τι συναισθήματα θα έχουμε από το να εισπράττουμε όλον τον αρνητισμό των άλλων.. Μια μικρή προσπάθεια χρειάζεται! ... Ε, και μια απόφαση!
Καλή και δημιουργική εβδομάδα σε όλους!
Αιώνες και αιώνες περνούν από την πλάτη της ανθρωπότητας και αυτή ακλόνητη γράφει ιστορία..
Περιμένοντας.... Πάντα περιμένοντας κάτι....
Με μόνο σύμμαχο την μοναξιά του ο άνθρωπος, αγαπά, πονά, ονειρεύεται, επιβάλλεται, υποδουλώνεται, σκέφτεται. Εκμηδενίζεται και ξαναρχίζει... Σε έναν αέναο κύκλο έρχεται και ξαναέρχεται κι όμως μένει πάντα εδώ.. Να περιμένει τη σωτηρία του.
Αυτή την προσμονή πραγματεύεται το εκπληκτικό έργο του Μπέκετ "Περιμένοντας τον Γκοντό" , το οποίο θα έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε από σήμερα και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9:00μμ, από το "Σπουδαστήρι Θεάτρου" του δήμου Κορυδαλλού, στο θέατρο ''Γκαράζ" στο Πνευματικό κέντρο ''Μελίνα Μερκούρη" .
Οι παραστάσεις θα δίνονται κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι τις 18 Δεκέμβρη.
Σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια : Τάκης Λιατζιβίρης.
Σκηνικά και κουστούμια :Δήμητρα Παπαδημητρίου
... Θέλουμε να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας..
Για το σκοπό αυτό , δίνουμε χρήματα υπό μορφή ευεργεσίας , παλιά μας ρούχα, ή απλώς την βοήθεια μας σε έναν φίλο.. Ποιο όμως είναι το πιο αυθεντικό δώρο, το πιο προσωπικό, αυτό που θα μας κάνει να νιώσουμε λίγο πιο άνθρωποι, προσφέροντας το; ... Να σας βοηθήσω.. Είναι κόκκινο και ρέει στις φλέβες μας...Και υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το έχουν πραγματικά ανάγκη, είτε γιατί πρόκειται να χειρουργηθούν, είτε γιατί έχουν βιώσει πρόσφατα ένα ατύχημα, είτε γιατί πολύ απλά το έφερε έτσι η ζωή που γεννήθηκαν με κάποιο αιματολογικό πρόβλημα και χρειάζονται μεταγγίσεις.
Όλοι ξέρουμε πόσο σημαντική πράξη είναι η Αιμοδοσία!
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε είναι πως στον δήμο μας λειτουργεί τράπεζα αίματος η οποία είναι σε ετοιμότητα να βοηθήσει όποιον Κορυδαλλιώτη, μπορεί να χρειαστεί αίμα για τον ίδιο ή για κάποιο συγγενή του. Το πρόβλημα όμως είναι η έλλειψη ''καταθέσεων'' σε αυτήν την ''τράπεζα"... Για το σκοπό αυτό ο δήμος Κορυδαλλού οργανώνει εθελοντική αιμοδοσία την Κυριακή 13-11-11 και τη Δευτέρα 14-11-11 από τις 9:00 πμ εώς τη 1:00μμ στο κτήριο των κοινωνικών υπηρεσιών , Ξενοφώντος 5 και Πελοπίδα (πλ.Μέμου) στο ισόγειο των ΕΔΑΠΕ...
Η Εθελοντική Αιμοδοσία είναι πράξη αγάπης για τον συνάνθρωπο, μια πράξη χωρίς αντάλλαγμα, που όμως μας εξυψώνει! ... Κι ως γνωστόν το καλό επιστρέφει πάντα σε αυτόν που το κάνει. Ειδικά όταν το κάνει με την καρδιά του..
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που πήγαινα με τη μαμά μου στο πανηγύρι των Ταξιαρχών και μου έπαιρνε παιχνίδια και μαλλί της γριάς. Ωραία χρόνια, τα θυμάμαι με νοσταλγία! Περίμενα πως και πως τις 8 Νοεμβρίου, όχι πως μου έλειπαν τα παιχνίδια αλλά η όλη αυτή εμπειρία του φωταγωγημένου πανηγυριού, είχε μια μαγεία για τα παιδικά μου μάτια! Απορούσα πως οι δρόμοι γέμιζαν με κόσμο και φώτα μόνο για δυο μέρες. Ωστόσο , δεν ήμουν η μόνη που περίμενα το πανηγύρι με ανυπομονησία... Η μαμά μου το περίμενε κι εκείνη , λες κι ήταν και η ίδια παιδί. Ήταν η χαρά της! Ίσως να της θύμιζε κι εκείνης τα παιδικά της χρόνια.. Έτσι κι αλλιώς η μαγεία που βλέπουν τα παιδικά μάτια είναι πάντα ίδια, για όλους τους ανθρώπους.. Κι όταν τα χρόνια περνούν μένει αυτή η ανάμνηση, που τα μάτια σου γέμιζαν φως και λάμψη, που έπαιρνες το καλύτερο (νόμιζες) παιχνίδι και το μαλλί της γριάς! Και που κρατούσες σφιχτά το χέρι της μαμάς ,μην χαθείς στο πλήθος!....
Τώρα τα δικά μου μάτια γεμίζουν δάκρυα , όχι πίκρας, όχι γλύκας, αλλά νοσταλγίας! Και έλλειψης του χεριού που με κρατούσε ....Και είναι τα μάτια του γιου μου που γεμίζουν φως και μαγεία και ανοίγουν διάπλατα σε κάθε πάγκο , σε κάθε παιχνίδι, και με κρατάει σφιχτά από το χέρι ,μην χαθεί στο πλήθος....
Έτσι είναι η ζωή ... Ένα μεγάλο πανηγύρι...
Εφήμερο αλλά γεμάτο φως και μαγεία.....
Αρκεί να έχεις πάντα παιδικά μάτια στην καρδιά!
Αυτό που μου αρέσει στον Κορυδαλλό είναι που και παρέα να μην έχεις για να βγεις, όλο και κάποιον θα συναντήσεις εκεί έξω! Είναι αυτό που λέμε, "μικρός που είναι ο κόσμος"! Αρκεί να πας στα κατάλληλα μέρη, για να συναντήσεις και τους ανάλογους ανθρώπους, όσους δηλαδή σε κάνουν να περνάς όμορφα και να γελάς..
Χτες βράδυ, αποφάσισα να βγω, ή μάλλον για να ακριβολογώ.. να με βγάλω βόλτα! Ξεκίνησα ... από που άλλου; από Χουζουρλού. Γινόταν ένας πανζουρλισμός, είχαν παιδικό πάρτι και τα πιτσιρίκια ξεσήκωναν τον κόσμο. Δεν με πτόησε όμως καθόλου , κάθισα και ήπια ένα κρασί με τους φίλους μου τους ιδιοκτήτες, ακούγοντας "Las Divinas" και Rihanna και βλέποντας τα κοριτσάκια να κάνουν χορογραφίες! Μην σας πω πως στα κρυφά την έριξα μια γυροβολιά (μέσα από το μπαρ, μην γίνουμε και ρεζίλι).
Ύστερα, κι αφού το πάρτι τελείωσε , πήγα στο "Ελληνικόν". Εκεί βρήκα τον φίλο μου τον Παντελή Πασπαλά και τα είπαμε λίγο. Παρεμπιπτόντως, το "Ελληνικόν" έχει ανανεωθεί αρκετά , και θυμίζει έντονα τις παλιές , καλές εποχές. Είναι μια καλή εναλλακτική πρόταση για καφέ και ποτό, με παρέα ή και μόνος αφού από ότι έμαθα διαθέτει και ασύρματο ίντερνετ. Μάλιστα, όπως ενημερώθηκα από τον φίλο Παντελή, ετοιμάζονται εκδηλώσεις και live που θα έχουν πολύ ενδιαφέρον! Stay tuned!
Αφού τελείωσα το κρασί μου , χαιρέτησα τον Παντελή και την γλυκιά Αγγελική και κατηφόρισα προς πλατεία Μέμου. Στο POLO συγκεκριμένα που για μια ακόμα φορά τάραξε την πλατεία με τους LIVE ρυθμούς από τους "NO REHEARSAL" ένα νεανικό μουσικό σχήμα, που έπαιξε γνωστές επιτυχίες της έντεχνης μουσικής. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μείνω ως το τέλος, αλλά από όσο είδα και άκουσα, τα παιδιά έπαιξαν πραγματικά με την ψυχή τους. Αφού έκανα και μια ζημιά (έριξα το κρασί μου πάνω στην μπάρα, καημένε Γιώργο.) έφυγα για το σπίτι. Ήμουν ευδιάθετη και χαρούμενη , παρά τον μικρό στομαχόπονο που με είχε πιάσει (μάλλον από τα κρασιά) .
Άλλο ένα Σαββατόβραδο στον Κορυδαλλό τελείωνε. Ένα ευχάριστο Σαββατόβραδο που αποδεικνύει πως για να περάσεις καλά δεν χρειάζεσαι μεγάλα μαγαζιά, ούτε πολλά πράγματα, ούτε καν καλή παρέα.. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι καλή διάθεση...Και χαμόγελο... Πολύ χαμόγελο!
Όταν βλέπω υπέροχα διακοσμημένους χώρους, με καλαισθησία, δεν μπορώ παρά να τους θαυμάζω και να τους υποστηρίζω! Είναι τόσο άσχημη η εποχή μας που λίγη ομορφιά εν μέσω κρίσης μας φτιάχνει τη διάθεση! Xτες, ανακάλυψα με χαρά μου ένα ολοκαίνουριο (μόλις μιας εβδομάδας), κατάστημα με είδη δώρων και άλλα πανέμορφα αντικείμενα και διακοσμητικά! Το κατάστημα ονομάζεται "LIBRE" και βρίσκεται Ταξιαρχών 40 κοντά στην πλατεία Ελευθερίας, στον ημιώροφο. Η εξαιρετική βιτρίνα του, τραβάει αμέσως το μάτι και σε προκαλεί να μπεις μέσα να θαυμάσεις από κοντά αυτά τα πανέμορφα μικροαντικείμενα. Η μεγάλη ποικιλία ειδών αλλά και τιμών είναι ο δεύτερος λόγος και η ευγένεια των ανθρώπων του είναι ο τρίτος και ίσως ο πιο καθοριστικός! Τους ευχαριστώ που με άφησαν να βγάλω τις παρακάτω φωτογραφίες! ... Enjoy...
....Ή καλύτερα για να ακριβολογώ, του μικρού μου δακτύλου στο δεξί μου χέρι. Εκεί που μου αρέσει να φοράω ένα δαχτυλιδάκι ''σεβαλιέ'', κάτι που θεωρώ πολύ σικ.
"Σεβαλιέ" ονομάζονται τα δαχτυλίδια που προορίζονται για το τελευταίο δάκτυλο του χεριού και είναι εμπνευσμένα από την εποχή των ιπποτών, φαίνεται εξάλλου και από το όνομα ''chevalier'' που σημαίνει ιππότης. Σύμβολο δύναμης για τους ιππότες, είχε πάνω το διακριτικό του οίκου τους, ή το μονόγραμμα τους. Στις μέρες μας, μπορεί να μην υπάρχουν ιππότες, έχουν ξεμείνει όμως , ευτυχώς, αυτά τα πανέμορφα μικρά δαχτυλίδια και μάλιστα σε πολλά ευφάνταστα σχέδια! Προσωπικά τα λατρεύω, και τα τελευταία χρόνια το μικρό μου δάχτυλο του δεξιού χεριού βρίσκεται μόνιμα σε κατάληψη από κάποιο σεβαλιέ που συνήθως συμβολίζει κάτι για μένα. Είχα μια καρδούλα, μετά μια νεκροκεφαλή, τώρα ήθελα κάτι άλλο, κάτι που να συμβολίζει έναν καινούριο κύκλο της ζωής μου. Βγήκα λοιπόν στην Ταξιαρχών και τα πόδια μου με οδήγησαν στην "Τέρψη" , το γνωστό κατάστημα με τα πρωτότυπα αντικείμενα,και κοσμήματα. Εκεί μπορείς να δημιουργήσεις το δικό σου, προσωπικό δαχτυλίδι διαλέγοντας πέτρα, μονόγραμμα αλλά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, που θα ήθελες να κρέμεται και να ''κουδουνίζει'' σε κάθε κίνηση του χεριού σου! Εγώ διάλεξα ένα "Β", ένα χρυσό κλειδάκι και μια ημιπολύτιμη πέτρα (μάτι του τίγρη) , κι έφτιαξα (μου έφτιαξαν) το δικό μου ολοκαίνουριο , παιχνιδιάρικο σεβαλιέ! Η εικόνα μιλάει από μόνη της.
"Με γεια μου" λοιπόν το καινούριο μου δαχτυλίδι το οποίο απέκτησα και σε πολύ καλή τιμή αν σκεφτεί κανείς πως είναι ασημένιο, και η πέτρα ημιπολύτιμος λίθος!
Το κατάστημα "Τέρψη" βρίσκεται Ταξιαρχών 64 , κι έχει ανανεωθεί ως προς την φιλοσοφία του, έχει γίνει πιο "δημιουργικό" και με τιμές "εργαστηρίου"..
Βρήκα το "σεβαλιέ" μου ...Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να βρω και τον ιππότη μου, αλλά μάλλον γιαυτό θα πρέπει να πάω κάπως πιο μακρυά !!!.....
