Το φύσηξε ο αέρας;;;
Πέρασε το τσουνάμι;;;
Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
Απαγόρευση των *Τάσων*
Τελικά..... Δεν απαγορεύτηκε το τσιγάρο... τα τασάκια απαγορεύτηκαν... Γιαυτό και στα περισσότερα καφέ, πλέον σου ''σερβίρουν'' το γνωστό πια πλαστικό σφηνοπότηρο με νεράκι... αντί ''Τάσου'' (όπως αποκαλούμε χαριτολογώντας το τασάκι, οι καπνιστές)..... Υπάρχουν βέβαια κι εκείνες οι καφετέριες που συστήνουν να πετάμε το τσιγάρο μας και την στάχτη μας κάτω.... αλλά αυτό το θεωρώ πολύ ''αντιοικολογικό'' , κουραστικό για τους σερβιτόρους (να σκουπίζουν όλες αυτές τις γόπες από κάτω), άσε που μπορεί να κάψεις το παπούτσι σου , να τρυπήσεις το καλσόν σου ,ή να λερώσεις το τζηνάκι σου με στάχτη...Απαράδεκτο και απολίτιστο!!!! Απαιτούμε να επιστρέψουν τα τασάκια , ή τουλάχιστον να υπάρχουν παντού ποτηράκια με νεράκι, κι αν μάλιστα είναι γυάλινα με χρωματιστό νερό ,θα είναι μια υπέροχη εικαστική παρέμβαση στο τραπέζι!!
Α, ρε , αθάνατε Έλληνα που τα φέρνεις όλα στα μέτρα σου!.....
Α, ρε , αθάνατε Έλληνα που τα φέρνεις όλα στα μέτρα σου!.....
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Στην αυλή των θαυμάτων..
Από εχτές το μεσημέρι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης , αυτός ο θαυμάσιος θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, και άνθρωπος, πίνει τον καφέ του στην αυλή των θαυμάτων του ουρανού..
Τέτοιες προσωπικότητες όμως δεν πεθαίνουν ποτέ, μένει για πάντα ζωντανό το πνεύμα τους μέσα από τα γραπτά τους!
Έργα του ''Η αυλή των θαυμάτων'' ,''Οδυσσέα γύρισε σπίτι'', ''Παραμύθι χωρίς όνομα'', ''Βίβα Ασπασία'', ''Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού'' και πολλά άλλα!
''Θαρρώ πώς όλα όσα έχω να πω σαν άνθρωπος είναι αυτά που λέω σε εσένα''... (από την ''Αυλή των θαυμάτων'')...
Τέτοιες προσωπικότητες όμως δεν πεθαίνουν ποτέ, μένει για πάντα ζωντανό το πνεύμα τους μέσα από τα γραπτά τους!
Έργα του ''Η αυλή των θαυμάτων'' ,''Οδυσσέα γύρισε σπίτι'', ''Παραμύθι χωρίς όνομα'', ''Βίβα Ασπασία'', ''Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού'' και πολλά άλλα!
''Θαρρώ πώς όλα όσα έχω να πω σαν άνθρωπος είναι αυτά που λέω σε εσένα''... (από την ''Αυλή των θαυμάτων'')...
Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Χωρίς την Άννα δεν μπορώ!!
Χωρίς την Άννα δεν μπορώ.....
Κι εσείς δεν μπορείτε χωρίς τον ''κυρ Γιώργο'', ''κυρ Βασίλη'', ''κυρά Λίτσα''..
Παλιά ήταν στην γειτονιά η ''κυρά Κούλα'' , και τον άντρα της επειδή δεν ξέραμε το όνομα του , εγώ με την Τζούλια την κολλητή μου όταν ήμασταν μικρές, τον είχαμε βαφτίσει ''Κυρ Κούλο''!! Μετά , έκλεισε , και πηγαίναμε στον κυρ Τάσο, και επειδή είχαμε μεγαλώσει, και είχαμε αρχίσει να καπνίζουμε ,κοπελίτσες πια, πεταγόμασταν και απέναντι στον πεζόδρομο για ένα τσιγάρο στα κλεφτά..αχ ατίθασα νιάτα! Αργότερα, στην Δημητρακοπούλου, στην στάση του Ταξιάρχη, άνοιξε ο κυρ Στράτος, και τα τελευταία 6 χρόνια το πήρε ο κυρ Φώτης και τώρα το έχει ο γιός του Νίκος με την γυναίκα του την Άννα!
Φυσικά όπως καταλάβατε, μιλάω για τα μαγαζιά με τα ψιλικά, τα μικρά αυτά μαγαζάκια με τα χρήσιμα, ή και άχρηστα μικροπράγματα που όμως μας έχουν ''σώσει'' άπειρες φορές! Όταν βαρεθήκαμε να μαγειρέψουμε και πέσαμε με τα μούτρα στα πατατάκια, όταν θέλαμε να πάρουμε παγωτό να μην πάμε ''με άδεια χέρια '' στην επίσκεψη, όταν ξεχάσαμε να πάρουμε γάλα του παιδιού από το σούπερ μάρκετ, όταν είχαμε απροσδόκητη επίσκεψη στο σπίτι μας και δεν είχαμε μπύρες .... για να μην αναφέρω , τα τσιγάρα , τα περιοδικά και τα εισιτήρια! Ο καθένας από μας έχει τον ''κυρ-..'' του η την ''κυρα-...'' του! Έχει το μαγαζί ''σωτηρίας'' του!
Εγώ έχω τον Νίκο και την Άννα, και βέβαια χωρίς το ''κυρ'' μπροστά , αφού πρόκειται για νέους ανθρώπους. Και πραγματικά , χωρίς αυτούς νιώθω ανασφάλεια! Την Κυριακή , που τους έτυχε κάτι και είχαν κλειστά ένιωσα σύνδρομο στέρησης!! ''αν μου έρθει να φάω σοκολάτα, τί θα κάνω;;'' ''κι αν ξεμείνω από τσιγάρα που να τρέχω;;'' (κάνω και δύσκολη μάρκα και μόνο αυτοί την φέρνουν), έτσι κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο κάθε άνθρωπος στην ζωή μας, απλώς εμείς τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Αν και με τους συγκεκριμένους ανθρώπους έχω καταλάβει από καιρό την αξία τους, δυο εύχαροι νέοι άνθρωποι που , σε μία Ελλάδα που τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο , εκείνοι πιάνουν την ζωή από τα μαλλιά, ρίχνουν τις τιμές και ρίχνονται στην δουλειά. ''Τι άλλο να κάνουμε;'' λέει η Άννα με χαμόγελο,'' να το κλείσουμε και να πάμε έξω για δουλειά; Και που να πας; δεν υπάρχουν δουλειές! Θα δουλέψουμε αυτό που έχουμε!'' Τέτοιους ανθρώπους τους σέβομαι και τους θαυμάζω. Η δουλειά δεν είναι ντροπή , η τεμπελιά είναι! Και κάθε άνθρωπος που κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά κερδίζει το σεβασμό μας.
Μην θεωρείτε κανέναν δεδομένο, ο ένας χρειάζεται τον άλλον , και τώρα σε καιρό κρίσης ακόμα περισσότερο... Και ο ''κυρ Βαγγέλης'' είναι διατεθειμένος να φέρει την δύσκολη μάρκα των τσιγάρων σας , αρκεί να τον στηρίξετε και να του το ζητήσετε ευγενικά. Δεν θέλει να σας χάσει από πελάτη , αλλά κι εσείς δεν θέλετε να τον χάσετε από την γειτονιά, δεν θέλετε να δείτε το μαγαζί του κλειστό μια μέρα όπως και τόσα άλλα!
Αύριο που θα πάτε για εισιτήριο, για εφημερίδα, για νερό, για τσιγάρα... για οτιδήποτε , θυμηθείτε να του χαμογελάσετε πλατιά! Το χαμόγελο πάντα επιστρέφετε!
Και τώρα πάω στην Άννα να πάρω σοκολάτα!!!!!!!
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Καλή μέρα...
Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Ανοιξιάτικος ο καιρός , θερινή η ώρα , μεγαλύτερη η μέρα!!!! Όλα βαίνουν καλώς υπέρ μας... από άποψη καιρού πάντα! Θετική σκέψη να έχουμε κι όλα καλά θα πάνε, αλλά και να μην πάνε δεν θα έχουμε αναλώσει το μυαλό μας στον αρνητισμό κι έτσι θα έχει την δύναμη να αντέξει στα δύσκολα.... Δύσκολα; Ποια δύσκολα; Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες δεν θα τους συναντήσεις , αν δεν τους καβαλάς μες στην ψυχή σου , αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου! Καλά τα λέει ο Καβάφης .. εξάλλου το ταξίδι είναι που έχει αξία..
Και μην ξεχνάτε πως σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σας!!!!!!
Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου
Το Θέατρο αποτελεί μια υψηλής μορφής τέχνη , που σε αντίθεση με τις άλλες μορφές τέχνης , παίρνει σχήμα, σώμα , νόημα , στο ''εδώ και το τώρα''... Δηλαδή σε αντίθεση με τον ζωγράφο η τον γλύπτη , που το έργο τους θα έχει σταθερή μορφή και εικόνα για πολλά χρόνια μετά την δημιουργία του , ο ηθοποιός παράγει τέχνη εκείνη ακριβώς την στιγμή που ενσαρκώνει έναν ρόλο και μετά δεν μένει τίποτα , παρά μόνο τα συναισθήματα που προκάλεσε στον θεατή ..Αυτό το στοιχείο του ''εφήμερου''αν μπορούμε να το πούμε έτσι, κάνει το Θέατρο να είναι τόσο μοναδικό...
Όσοι παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις έχουν καταλάβει την''μυσταγωγία'' που συντελείτε την στιγμή που παίζεται ένα θεατρικό έργο.. Έχουν νιώσει αυτή την επικοινωνία που δημιουργείτε ,μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή..Κάποιοι μάλιστα αποφασίζουν να ασχοληθούν με το Θέατρο, ερασιτεχνικά , για να νιώσουν ακόμα πιο έντονα αυτή την ''μυσταγωγία'' και να βιώσουν μια κατάσταση που μόνο λυτρωτική μπορεί να είναι.. Κάπως έτσι, και εγώ συνάντησα το θέατρο.. μέσα από την ανάγκη μου να ξορκίσω ότι με φοβίζει, να απεγκλωβίσω όποιο συναίσθημά μου ζητάει μάταια διέξοδο και να βιώσω την λύτρωση.. Ήμουν στα 18 όταν γράφτηκα στην θεατρική ομάδα νέων του δήμου Κορυδαλλού, έτσι, για πλάκα, για ψώνιο, για χόμπι, για ψυχαγωγία! Όμως τίποτα στην ζωή δεν είναι τόσο απλό , κι όσο κι αν τα κίνητρα μας φαντάζουν απλά στην αρχή, στην πραγματικότητα οδηγούμαστε από βαθύτερες μας ανάγκες, και ζούμε ότι έχουμε ανάγκη να ζήσουμε! Έτσι λοιπόν, το 1991 ξεκίνησε η ενασχόληση μου με το θέατρο, στο ''Σπουδαστήρι Θεάτρου'' όπως το απεκάλεσε τότε ο εμψυχωτής κ.Τάκης Λιατζιβίρης κι έμεινε αυτός ο τίτλος σαν ταυτότητα μας..
Ο κύριος Τάκης! Ένας ακέραιος άνθρωπος , σταθερός στις αξίες του όσα χρόνια τον γνωρίζω (και είναι αρκετά), με ήθος που κερδίζει για πάντα το σεβασμό , και με μια ταπεινοφροσύνη που είναι αξιοθαύμαστη. Ηθοποιός ο ίδιος, δεν έχει αποκαλέσει ποτέ τον εαυτό του ''σκηνοθέτη'', ούτε την ομάδα μας ''θίασο''.Δεν έχει στερήσει ποτέ το δικαίωμα σε κανέναν να συμμετέχει στην παράσταση ακόμα κι αν δεν έχει ''ταλέντο''. Και ποτέ δεν παρεκλίνει από την αρχική ιδέα του ''παιδαγωγικού χαρακτήρα'' αυτής της ομάδας. Ακόμα κι αν δεν είμαστε πια παιδιά! Ο κύριος Τάκης είναι ''σχολείο'' ο ίδιος σαν άνθρωπος και είμαστε πολύ τυχεροί όσοι τον γνωρίζουμε..
''Σχολείο'' όμως είναι και το Θέατρο και μέσα από την ανάλυση του κάθε θεατρικού έργου, μαθαίνεις να εμβαθύνεις τον εαυτό σου , τους άλλους αλλά και την ίδια την ζωή.. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά και πιο δυνατός!
Κι όπως λέει και ο Κάρολος Κουν ''Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο.Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας , το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος ο καθένας από εσάς τους πιο κοντινούς στην προσπάθεια μας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο ως μορφή τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σαν μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου!''
Θέλω να τελειώσω με αυτή την φράση του Κουν που περικλείει όλη την ουσία του Θεάτρου...
Όσο για το ''Σπουδαστήρι Θεάτρου''.. έπεται συνέχεια, ιστορία 20 χρόνων δεν την λες σε μια ανάρτηση...
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011
Ερώτηση εξάχρονου!
Παιδί: ..''απ'τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα γερά !!''...(σκέψη)...
Μαμά, γιατί λέμε τα ''γερά'';; Μήπως οι Έλληνες έχουμε γερά κόκαλα επειδή πίνουμε πολύ γάλα;;
Μαμά: (γέλια) !!!!!!!!
Αληθινό περιστατικό μεταξύ εμένα και του γιου μου!
Λόγω της ημέρας..
Τον εθνικό ύμνο, η αλλιώς ''Υμνος εις την ελευθερία'' όπως είναι ο τίτλος του εξαίρετου αυτού ποιήματος(καθαρά από φιλολογική άποψη) του Διονύσιου Σολωμού, τον ξέρουμε όλοι .Το ότι ολόκληρο το ποίημα όμως έχει 158 στροφές είναι πολλοί που δεν το γνωρίζουν! Και μάλιστα, κάποιες από αυτές τις στροφές παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον..Σας το παραθέτω...όρεξη για διάβασμα να έχετε και υπομονή!! Τί είναι 158 στροφές;... 632 στίχοι!!
Υμνος εις την ελευθερία.(από το stixoi.info)
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετρά τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
έλα πάλι, να σου πει.
Aργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.
Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά.
Κι έλεες: πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τς ερμιές;
Κι αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
πλήθος αίμα Ελληνικό.
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν' εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.
Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
άλλ' ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.
Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
σύρε νάβρεις τα παιδιά σου,
σύρε ελέγαν οι σκληροί.
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολοκλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σου ενθυμεί.
Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.
Ναι αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
που ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Μόλις είδε την ορμή σου
ο ουρανός, που για τς εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου
έτρεφ' άνθια και καρπούς.
Εγαλήνευσε και εχύθη
καταχθόνια μία βοή,
και του Ρήγα σου απεκρίθη
πολεμόκραχτη η φωνή.
Όλοι οι τόποι σου σ'εκράξαν
χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα εφωνάξαν
όσα αισθάνετο η καρδιά.
Εφωνάξανε ως τ' αστέρια
του Ιονίου και τα νησιά,
και εσηκώσανε τα χέρια
για να δείξουνε χαρά.
Μ' όλον πούναι αλυσωμένο
το καθένα τεχνικά,
και εις το μέτωπο γραμμένο
έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.
Γκαρδιακά χαροποιήθη
και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθη
που την έδεναν και αυτή.
Απ' τον πύργο του φωνάζει,
σα να λέει σε χαιρετώ,
και τη χήτη του τινάζει
το Λεοντάρι το Ισπανό.
Ελαφιάσθη της Αγγλίας
το θηρίο, και σέρνει ευθύς
κατά τ'άκρα της Ρουσίας
τα μουγκρίσματα τς οργής.
Εις το κίνημά του δείχνει
πως τα μέλη είν' δυνατά
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει
μια σπιθόβολη ματιά.
Σε ξανοίγει από τα νέφη
και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει
με τα σπλάχνα του Ιταλού.
Και σ' εσέ καταγυρμένος,
γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ' έκρωζε ο σκασμένος,
να σε βλάψει, αν ημπορεί.
Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι
πάρεξ που θα πρωτοπάς
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
στες βρισιές οπού αγρικάς.
Σαν τον βράχον οπού αφήνει
κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει
ευκολόσβηστον αφρό.
Οπού αφήνει ανεμοζάλη
και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη,
την αιώνια κορυφή.
Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του,
οποιανού θέλει βρεθεί
στο μαχαίρι σου αποκάτου
και σ' εκείνο αντισταθεί.
Το θηρίο π' αναλογιέται,
πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται,
αίμα ανθρώπινο διψά.
Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,
τα λαγκάδια, τα βουνά,
κι όπου φθάσει, όπου περάσει,
Φρίκη, θάνατος, ερμιά.
Ερμιά, θάνατος και φρίκη
όπου επέρασες κι εσύ
ξίφος έξω από τη θήκη
πλέον ανδρείαν σου προξενεί.
Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει
της αθλίας Τριπολιτσάς
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψεις πεθυμάς.
Μεγαλόψυχο το μάτι
δείχνει, πάντα οπώς νικεί,
και ας είν' άρματα γεμάτη
και πολέμιαν χλαλοή.
Σου προβαίνουνε και τρίζουν
για να ιδείς πως είν' πολλά
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;
Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά
για να κλαύσετε τα σώματα
που θε νάβρει η συμφορά.
Κατεβαίνουνε, και ανάφτει
του πολέμου αναλαμπή.
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
λάμπει, κόφτει το σπαθί.
Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει
Και στο κάστρο ν' ανεβεί.
Μέτρα είν' άπειροι οι φευγάτοι,
οπού φεύγοντας δειλιούν.
Τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.
Εκεί μέσα ακαρτερείτε
την αφεύγατη φθορά
να, σας φθάνει, αποκριθείτε
στις νυκτός τη σκοτεινιά.
Αποκρίνονται, και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αντιβούιζε φοβερά.
Ακούω κούφια τα τουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών.
Α! Τι νύκτα ήταν εκείνη
που την τρέμει ο λογισμός;
άλλος ύπνος δεν εγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.
Της σκηνής η ώρα, ο τόπος,
οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος
του πολέμου, και οι καπνοί.
Και οι βροντές, και το σκοτάδι,
οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον άδη
που ακαρτέρειε τα σκυλιά.
Τ' ακαρτέρειε. - Εφαίνοντ' ίσκιοι
αναρίθμητοι γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη εις το βυζί.
Όλη μαύρη μυρμηγικάζει,
μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.
Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
επετιούντο από τη γη,
όσοι είν' άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.
Τόσα πέφτουνε τα θέριασμένα
αστάχια εις τους αγρούς.
Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
εσκεπάζοντο απ' αυτούς.
Θαμποφέγγει κανέν' άστρο,
και αναδεύοντο μαζί,
αναβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.
Έτσι χάμου εις την πεδιάδα,
μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μίαν αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό.
Εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια
τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,
οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.
Με τα μάτια τους γυρεύουν
όπου είν' αίματα πηχτά,
και μες στ' αίματα χορεύουν
με βρυχίσματα βραχνά,
Και χορεύοντας μανίζουν
εις τους Έλληνας κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν
με τα χέρια τα ψυχρά.
Εκειό το έγγισμα πηγαίνει
βαθιά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.
Τότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.
Κτυπούν όλοι απάνου κάτου
κάθε κτύπημα που εβγεί
είναι κτύπημα θανάτου,
χωρίς να δευτερωθεί.
Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει.
Λες και εκείθεν η ψυχή,
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθεί.
Της καρδίας κτυπίες βροντάνε
μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια οπού χουμάνε
περισσότερο είν' γοργά.
Ουρανός γι'αυτούς δεν είναι,
ουδέ πέλαγο, ουδέ γη.
Γι' αυτούς όλους το παν είναι
μαζωμένο αντάμα εκεί.
Τόση η μάνητα και η ζάλη,
που στοχάζεσαι, μη πως
από μία μεριά και απ' άλλη
δεν μείνει ένας ζωντανός.
Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
Και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία
σωθικά λαχταριστά.
Προσοχή καμία δεν κάνει
κανείς, όχι, εις τη σφαγή.
Πάνε πάντα εμπρός. Ω! Φθάνει,
φθάνει. Έως πότε οι σκοτωμοί;
Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,
πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την αρχή.
Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
και των Χριστιανών τα χείλη
φωτιά εφώναζαν, φωτιά.
Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
πάντα εφώναζαν φωτιά,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
πάντα σκούζοντας Αλλά.
Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί.
Παντού κλάψα, παντού αντάρα,
και παντού ξεψυχισμοί.
Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι
εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί.
Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι
εις την τέταρτην αυγή.
Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στην λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.
Της αυγής δροσάτι αέρι,
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
στων ψευδόπιστων το αστέρι
φύσα, φύσα εις το σταυρό.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι
δεν λάμπ' ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
εις τ' αμπέλια, εις τα νερά.
Εις τον ήσυχον αιθέρα
τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα,
τα βελάσματα το αρνί.
Τρέχουν άρματα χιλιάδες,
σαν το κύμα εις το γιαλό.
Αλλ' οι ανδρείοι παλικαράδες
δεν ψηφούν τον αριθμό.
Ω τρακόσιοι! Σηκωθείτε
και ξανάλθετε σ' εμάς
τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.
Όλοι εκείνοι τα φοβούνται
και με πάτημα τυφλό
εις την Κόρινθο αποκλειούνται
κι όλοι χάνουνται απ' εδώ.
Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
πείναν και Θανατικό
που με σχήμα ενός σκελέθρου
περπατούν αντάμα οι δύο.
Και πεσμένα εις τα χορτάρια
απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια
της φυγής και του χαμού.
Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
που ό,τι θέλεις ημπορείς,
εις τον κάμπο, Ελευθερία,
ματωμένη περπατείς.
Στη σκιά χεροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάκτυλες παρθένες
οπού κάνουνε χορό.
Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.
Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πώς ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.
Μες στα χόρτα, στα λουλούδια,
το ποτήρι δεν βαστώ.
Φιλελεύθερα τραγούδια
σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.
Απ'τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Πήγες εις το Μεσολόγγι
την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού.
Σούλθε εμπρός λαμποκοπώντας
η Θρησκεία μ' ένα σταυρό,
και το δάκτυλο κινώντας
οπού ανεί τον ουρανό.
Σ'αυτό, εφώναξε, το χώμα
στάσου ολόρθη, Ελευθεριά
και φιλώντας σου στο στόμα
μπαίνει μες στην εκκλησιά.
Εις την τράπεζα σιμώνει
και το σύγνεφο το αχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει
που σκορπάει το θυμιατό.
Αγρικάει την ψαλμωδία
οπού εδίδαξεν αυτή.
Βλέπει τη φωταγωγία
στους Αγίους εμπρός χυτή.
Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν
με πολλή ποδοβολή,
κι άρματ', άρματα ταράζουν;
Επετάχτηκες εσύ.
Α! Το φως που σε στολίζει,
σαν ηλίου φεγγοβολεί,
και μακρόθεν σπινθηρίζει,
δεν είναι, όχι, από τη γη.
Λάμψιν έχει όλη φλογώδη,
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός
φως το χέρι, φως το πόδι
κι όλα γύρω σου είναι φως.
Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
και εις το τέταρτο κτυπάς.
Με φωνή που καταπείθει,
προχωρώντας ομιλείς
«Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη
ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.
Αυτός λέγει... Αφοκρασθείτε:
Εγώ είμ' Aλφα, Ωμέγα εγώ
πέστε, που θ' αποκρυφθείτε
εσείς όλοι, αν οργισθώ;
Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,
που μ' αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω
σαν δροσιά θέλει βρεθεί.
Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα,
τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα,
ζώα και δένδρα και θνητούς.
Και το πάν το κατακαίει,
και δεν σώζεται πνοή,
πάρεξ του άνεμου που πνέει
μες στη στάχτη τη λεπτή".
Κάποιος ήθελε ερωτήσει:
του θυμού του είσαι αδελφή;
Ποίος είν' άξιος να νικήσει,
ή με σε να μετρηθεί;
Η γη αισθάνεται την τόση
του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει
τη μισόχριστη σπορά.
Την αισθάνονται, και αφρίζουν
τα νερά, και τ' αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν
σαν να ρυάζετο θηριό.
Κακορίζικοι, που πάτε
του Αχελώου μες στη ροή,
και πιδέξια πολεμάτε
από την καταδρομή.
Να αποφύγετε! Το κύμα
έγινε όλο φουσκωτό.
Εκεί ευρήκατε το μνήμα
πριν να ευρήτε αφανισμό.
Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
κάθε λαρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει
τες βασφήμιες του θυμού.
Σφαλερά τετραποδίζουν
πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιντρίζουν
και πατούν εις τα κορμιά.
Ποιος στον σύντροφον απλώνει
χέρι, ωσάν να βοηθηθεί;
Ποιος τη σάρκα του δαγκώνει
όσο οπού να νεκρωθεί;
Κεφαλές απελπισμένες,
με τα μάτια πεταχτά,
κατά τ'άστρα σηκωμένες
για την ύστερη φορά.
Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη
του Αχελώου νεροσυρμή-
το χλιμίντρισμα, και οι κρότοι,
και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.
Έτσι ν' άκουα να βουίξει
τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει
κάθε σπέρμα Αγαρηνό.
Και εκεί πούναι η Αγία Σοφία,
μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ'άψυχα κορμία
βραχοσύντριφτα, γυμνά.
Σωριασμένα να τα σπρώξει
η κατάρα του Θεού,
κι απ' εκεί να τα μαζώξει
ο αδελφός του Φεγγαριού.
Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει.
Και η θρησκεία κι η Ελευθεριά
μ' αργοπάτημα ας πηγαίνει
μεταξύ τους, και ας μετρά.
Ένα λείψανο ανεβαίνει
τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει
και δεν φαίνεται και πλιό.
Και χειρότερα αγριεύει
και φουσκώνει ο ποταμός.
Πάντα, πάντα περισσεύει
πολυφλοίσβισμα και αφρός.
Α! Γιατί δεν έχω τώρα
τη φωνή του Μωυσή;
μεγαλόφωνα, την ώρα
οπού εσβηούντο οι μισητοί.
Τον Θεόν ευχαριστούσε
στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε
αναρίθμητος λαός.
Ακλουθάει την αρμονία
η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία,
μ' ένα τύμπανο τερπνόν.
Και πηδούν όλες οι κόρες
με τις αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες,
με τα τύμπανα κι εκειές.
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Εις αυτήν, είν' ξακουσμένο,
δεν νικιέσαι εσύ ποτέ.
Όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.
Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει
κύματ' άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την περιζώνει,
κι είναι εικόνα σου λαμπρή.
Με βρυχίσματα σαλεύει
που τρομάζει η ακοή
κάθε ξύλο κινδυνεύει
και λιμιώνα αναζητεί.
Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη
και το λάμψιμο του ηλιού,
και τα χρώματα αναδίδει
του γλαυκότατου ουρανού.
Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο,
στην ξηρά εσύ ποτέ
όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.
Περνούν άπειρα τα ξάρτια,
και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια,
τα ολοφούσκωτα πανιά.
Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις,
και αγκαλά δεν είν' πολλές,
πολεμώντας, άλλα διώχνεις,
άλλα παίρνεις, άλλα καις.
Με επιθύμια να τηράζεις
δύο μεγάλα σε θωρώ,
και θανάσιμον τινάζεις
εναντίον τους κεραυνό.
Πιάνει, αυξάνει, κοκκινίζει,
και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει
με αιματόχροη βαφή.
Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι
και δεν μνέσκει ένα κορμί
χάρου, σκιά του Πατριάρχη,
που σ' επέταξαν εκεί.
Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι
με τς εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη
δίνοντάς τα εις το φιλί.
Κειές τες δάφνες που εσκορπίστε
τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε
πλέον, α! Πλέον δεν ευλογεί.
Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος
ο αρχηγός της Εκκλησιάς
κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος
ωσάν νάτανε φονιάς.
Έχει ολάνοικτο το στόμα
π' ώρες πρώτα είχε γευθεί
τ' Aγιον Αίμα, τ' Aγιον Σώμα
λες πως θε να ξαναβγεί.
Η κατάρα που είχε αφήσει
λίγο πριν να αδικηθεί
εις οποίον δεν πολεμήσει
και ημπορεί να πολεμεί.
Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.
Η καρδιά συχνοσπαράζει...
πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
τρεις φορές μ'ανησυχιά
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά.
"Παλικάρια μου! Οι πολέμιοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά..
Απ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική.
Αλλ' ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.
Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουραμένοι από τη νίκη,
αχ! Τον νουν σας τυραννεί.
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ' το, λέγοντας, και συ.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει,
παλικάρια, ας μην 'πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά.
Τέτοια αφήστενε φροντίδα
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
όμοιαν έχει την τιμή.
Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.
Πόσον λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθεί.
Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!
καταστήστε ένα σταυρό,
και φωνάξετε με μία:
Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ.
Το σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι'αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.
Ακατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν
και την πίστη αναγελούν.
Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: Να 'κδικηθώ.
Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
τώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.
Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος
σαν του Αβέλ καταβοά
δεν είν' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.
Τι θα κάμετε; θ' αφήστε
να αποκτήσωμεν εμείς
λευθερίαν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας Πολιτικής;
Τούτο ανίσως μελετάτε,
ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό
βασιλείς! Ελάτε, ελάτε, Και
κτυπήσετε κι εδώ".
Περισσότερες πληροφορίες στην Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8E%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CE%BD
Υμνος εις την ελευθερία.(από το stixoi.info)
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετρά τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
έλα πάλι, να σου πει.
Aργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.
Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά.
Κι έλεες: πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τς ερμιές;
Κι αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
πλήθος αίμα Ελληνικό.
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν' εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.
Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
άλλ' ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.
Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
σύρε νάβρεις τα παιδιά σου,
σύρε ελέγαν οι σκληροί.
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολοκλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σου ενθυμεί.
Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.
Ναι αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
που ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Μόλις είδε την ορμή σου
ο ουρανός, που για τς εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου
έτρεφ' άνθια και καρπούς.
Εγαλήνευσε και εχύθη
καταχθόνια μία βοή,
και του Ρήγα σου απεκρίθη
πολεμόκραχτη η φωνή.
Όλοι οι τόποι σου σ'εκράξαν
χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα εφωνάξαν
όσα αισθάνετο η καρδιά.
Εφωνάξανε ως τ' αστέρια
του Ιονίου και τα νησιά,
και εσηκώσανε τα χέρια
για να δείξουνε χαρά.
Μ' όλον πούναι αλυσωμένο
το καθένα τεχνικά,
και εις το μέτωπο γραμμένο
έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.
Γκαρδιακά χαροποιήθη
και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθη
που την έδεναν και αυτή.
Απ' τον πύργο του φωνάζει,
σα να λέει σε χαιρετώ,
και τη χήτη του τινάζει
το Λεοντάρι το Ισπανό.
Ελαφιάσθη της Αγγλίας
το θηρίο, και σέρνει ευθύς
κατά τ'άκρα της Ρουσίας
τα μουγκρίσματα τς οργής.
Εις το κίνημά του δείχνει
πως τα μέλη είν' δυνατά
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει
μια σπιθόβολη ματιά.
Σε ξανοίγει από τα νέφη
και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει
με τα σπλάχνα του Ιταλού.
Και σ' εσέ καταγυρμένος,
γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ' έκρωζε ο σκασμένος,
να σε βλάψει, αν ημπορεί.
Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι
πάρεξ που θα πρωτοπάς
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
στες βρισιές οπού αγρικάς.
Σαν τον βράχον οπού αφήνει
κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει
ευκολόσβηστον αφρό.
Οπού αφήνει ανεμοζάλη
και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη,
την αιώνια κορυφή.
Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του,
οποιανού θέλει βρεθεί
στο μαχαίρι σου αποκάτου
και σ' εκείνο αντισταθεί.
Το θηρίο π' αναλογιέται,
πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται,
αίμα ανθρώπινο διψά.
Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,
τα λαγκάδια, τα βουνά,
κι όπου φθάσει, όπου περάσει,
Φρίκη, θάνατος, ερμιά.
Ερμιά, θάνατος και φρίκη
όπου επέρασες κι εσύ
ξίφος έξω από τη θήκη
πλέον ανδρείαν σου προξενεί.
Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει
της αθλίας Τριπολιτσάς
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψεις πεθυμάς.
Μεγαλόψυχο το μάτι
δείχνει, πάντα οπώς νικεί,
και ας είν' άρματα γεμάτη
και πολέμιαν χλαλοή.
Σου προβαίνουνε και τρίζουν
για να ιδείς πως είν' πολλά
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;
Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά
για να κλαύσετε τα σώματα
που θε νάβρει η συμφορά.
Κατεβαίνουνε, και ανάφτει
του πολέμου αναλαμπή.
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
λάμπει, κόφτει το σπαθί.
Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει
Και στο κάστρο ν' ανεβεί.
Μέτρα είν' άπειροι οι φευγάτοι,
οπού φεύγοντας δειλιούν.
Τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.
Εκεί μέσα ακαρτερείτε
την αφεύγατη φθορά
να, σας φθάνει, αποκριθείτε
στις νυκτός τη σκοτεινιά.
Αποκρίνονται, και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αντιβούιζε φοβερά.
Ακούω κούφια τα τουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών.
Α! Τι νύκτα ήταν εκείνη
που την τρέμει ο λογισμός;
άλλος ύπνος δεν εγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.
Της σκηνής η ώρα, ο τόπος,
οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος
του πολέμου, και οι καπνοί.
Και οι βροντές, και το σκοτάδι,
οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον άδη
που ακαρτέρειε τα σκυλιά.
Τ' ακαρτέρειε. - Εφαίνοντ' ίσκιοι
αναρίθμητοι γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη εις το βυζί.
Όλη μαύρη μυρμηγικάζει,
μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.
Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
επετιούντο από τη γη,
όσοι είν' άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.
Τόσα πέφτουνε τα θέριασμένα
αστάχια εις τους αγρούς.
Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
εσκεπάζοντο απ' αυτούς.
Θαμποφέγγει κανέν' άστρο,
και αναδεύοντο μαζί,
αναβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.
Έτσι χάμου εις την πεδιάδα,
μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μίαν αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό.
Εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια
τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,
οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.
Με τα μάτια τους γυρεύουν
όπου είν' αίματα πηχτά,
και μες στ' αίματα χορεύουν
με βρυχίσματα βραχνά,
Και χορεύοντας μανίζουν
εις τους Έλληνας κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν
με τα χέρια τα ψυχρά.
Εκειό το έγγισμα πηγαίνει
βαθιά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.
Τότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.
Κτυπούν όλοι απάνου κάτου
κάθε κτύπημα που εβγεί
είναι κτύπημα θανάτου,
χωρίς να δευτερωθεί.
Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει.
Λες και εκείθεν η ψυχή,
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθεί.
Της καρδίας κτυπίες βροντάνε
μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια οπού χουμάνε
περισσότερο είν' γοργά.
Ουρανός γι'αυτούς δεν είναι,
ουδέ πέλαγο, ουδέ γη.
Γι' αυτούς όλους το παν είναι
μαζωμένο αντάμα εκεί.
Τόση η μάνητα και η ζάλη,
που στοχάζεσαι, μη πως
από μία μεριά και απ' άλλη
δεν μείνει ένας ζωντανός.
Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
Και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία
σωθικά λαχταριστά.
Προσοχή καμία δεν κάνει
κανείς, όχι, εις τη σφαγή.
Πάνε πάντα εμπρός. Ω! Φθάνει,
φθάνει. Έως πότε οι σκοτωμοί;
Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,
πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την αρχή.
Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
και των Χριστιανών τα χείλη
φωτιά εφώναζαν, φωτιά.
Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
πάντα εφώναζαν φωτιά,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
πάντα σκούζοντας Αλλά.
Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί.
Παντού κλάψα, παντού αντάρα,
και παντού ξεψυχισμοί.
Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι
εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί.
Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι
εις την τέταρτην αυγή.
Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στην λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.
Της αυγής δροσάτι αέρι,
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
στων ψευδόπιστων το αστέρι
φύσα, φύσα εις το σταυρό.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι
δεν λάμπ' ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
εις τ' αμπέλια, εις τα νερά.
Εις τον ήσυχον αιθέρα
τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα,
τα βελάσματα το αρνί.
Τρέχουν άρματα χιλιάδες,
σαν το κύμα εις το γιαλό.
Αλλ' οι ανδρείοι παλικαράδες
δεν ψηφούν τον αριθμό.
Ω τρακόσιοι! Σηκωθείτε
και ξανάλθετε σ' εμάς
τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.
Όλοι εκείνοι τα φοβούνται
και με πάτημα τυφλό
εις την Κόρινθο αποκλειούνται
κι όλοι χάνουνται απ' εδώ.
Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
πείναν και Θανατικό
που με σχήμα ενός σκελέθρου
περπατούν αντάμα οι δύο.
Και πεσμένα εις τα χορτάρια
απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια
της φυγής και του χαμού.
Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
που ό,τι θέλεις ημπορείς,
εις τον κάμπο, Ελευθερία,
ματωμένη περπατείς.
Στη σκιά χεροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάκτυλες παρθένες
οπού κάνουνε χορό.
Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.
Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πώς ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.
Μες στα χόρτα, στα λουλούδια,
το ποτήρι δεν βαστώ.
Φιλελεύθερα τραγούδια
σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.
Απ'τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Πήγες εις το Μεσολόγγι
την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού.
Σούλθε εμπρός λαμποκοπώντας
η Θρησκεία μ' ένα σταυρό,
και το δάκτυλο κινώντας
οπού ανεί τον ουρανό.
Σ'αυτό, εφώναξε, το χώμα
στάσου ολόρθη, Ελευθεριά
και φιλώντας σου στο στόμα
μπαίνει μες στην εκκλησιά.
Εις την τράπεζα σιμώνει
και το σύγνεφο το αχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει
που σκορπάει το θυμιατό.
Αγρικάει την ψαλμωδία
οπού εδίδαξεν αυτή.
Βλέπει τη φωταγωγία
στους Αγίους εμπρός χυτή.
Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν
με πολλή ποδοβολή,
κι άρματ', άρματα ταράζουν;
Επετάχτηκες εσύ.
Α! Το φως που σε στολίζει,
σαν ηλίου φεγγοβολεί,
και μακρόθεν σπινθηρίζει,
δεν είναι, όχι, από τη γη.
Λάμψιν έχει όλη φλογώδη,
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός
φως το χέρι, φως το πόδι
κι όλα γύρω σου είναι φως.
Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
και εις το τέταρτο κτυπάς.
Με φωνή που καταπείθει,
προχωρώντας ομιλείς
«Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη
ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.
Αυτός λέγει... Αφοκρασθείτε:
Εγώ είμ' Aλφα, Ωμέγα εγώ
πέστε, που θ' αποκρυφθείτε
εσείς όλοι, αν οργισθώ;
Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,
που μ' αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω
σαν δροσιά θέλει βρεθεί.
Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα,
τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα,
ζώα και δένδρα και θνητούς.
Και το πάν το κατακαίει,
και δεν σώζεται πνοή,
πάρεξ του άνεμου που πνέει
μες στη στάχτη τη λεπτή".
Κάποιος ήθελε ερωτήσει:
του θυμού του είσαι αδελφή;
Ποίος είν' άξιος να νικήσει,
ή με σε να μετρηθεί;
Η γη αισθάνεται την τόση
του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει
τη μισόχριστη σπορά.
Την αισθάνονται, και αφρίζουν
τα νερά, και τ' αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν
σαν να ρυάζετο θηριό.
Κακορίζικοι, που πάτε
του Αχελώου μες στη ροή,
και πιδέξια πολεμάτε
από την καταδρομή.
Να αποφύγετε! Το κύμα
έγινε όλο φουσκωτό.
Εκεί ευρήκατε το μνήμα
πριν να ευρήτε αφανισμό.
Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
κάθε λαρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει
τες βασφήμιες του θυμού.
Σφαλερά τετραποδίζουν
πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιντρίζουν
και πατούν εις τα κορμιά.
Ποιος στον σύντροφον απλώνει
χέρι, ωσάν να βοηθηθεί;
Ποιος τη σάρκα του δαγκώνει
όσο οπού να νεκρωθεί;
Κεφαλές απελπισμένες,
με τα μάτια πεταχτά,
κατά τ'άστρα σηκωμένες
για την ύστερη φορά.
Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη
του Αχελώου νεροσυρμή-
το χλιμίντρισμα, και οι κρότοι,
και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.
Έτσι ν' άκουα να βουίξει
τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει
κάθε σπέρμα Αγαρηνό.
Και εκεί πούναι η Αγία Σοφία,
μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ'άψυχα κορμία
βραχοσύντριφτα, γυμνά.
Σωριασμένα να τα σπρώξει
η κατάρα του Θεού,
κι απ' εκεί να τα μαζώξει
ο αδελφός του Φεγγαριού.
Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει.
Και η θρησκεία κι η Ελευθεριά
μ' αργοπάτημα ας πηγαίνει
μεταξύ τους, και ας μετρά.
Ένα λείψανο ανεβαίνει
τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει
και δεν φαίνεται και πλιό.
Και χειρότερα αγριεύει
και φουσκώνει ο ποταμός.
Πάντα, πάντα περισσεύει
πολυφλοίσβισμα και αφρός.
Α! Γιατί δεν έχω τώρα
τη φωνή του Μωυσή;
μεγαλόφωνα, την ώρα
οπού εσβηούντο οι μισητοί.
Τον Θεόν ευχαριστούσε
στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε
αναρίθμητος λαός.
Ακλουθάει την αρμονία
η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία,
μ' ένα τύμπανο τερπνόν.
Και πηδούν όλες οι κόρες
με τις αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες,
με τα τύμπανα κι εκειές.
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Εις αυτήν, είν' ξακουσμένο,
δεν νικιέσαι εσύ ποτέ.
Όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.
Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει
κύματ' άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την περιζώνει,
κι είναι εικόνα σου λαμπρή.
Με βρυχίσματα σαλεύει
που τρομάζει η ακοή
κάθε ξύλο κινδυνεύει
και λιμιώνα αναζητεί.
Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη
και το λάμψιμο του ηλιού,
και τα χρώματα αναδίδει
του γλαυκότατου ουρανού.
Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο,
στην ξηρά εσύ ποτέ
όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.
Περνούν άπειρα τα ξάρτια,
και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια,
τα ολοφούσκωτα πανιά.
Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις,
και αγκαλά δεν είν' πολλές,
πολεμώντας, άλλα διώχνεις,
άλλα παίρνεις, άλλα καις.
Με επιθύμια να τηράζεις
δύο μεγάλα σε θωρώ,
και θανάσιμον τινάζεις
εναντίον τους κεραυνό.
Πιάνει, αυξάνει, κοκκινίζει,
και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει
με αιματόχροη βαφή.
Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι
και δεν μνέσκει ένα κορμί
χάρου, σκιά του Πατριάρχη,
που σ' επέταξαν εκεί.
Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι
με τς εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη
δίνοντάς τα εις το φιλί.
Κειές τες δάφνες που εσκορπίστε
τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε
πλέον, α! Πλέον δεν ευλογεί.
Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος
ο αρχηγός της Εκκλησιάς
κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος
ωσάν νάτανε φονιάς.
Έχει ολάνοικτο το στόμα
π' ώρες πρώτα είχε γευθεί
τ' Aγιον Αίμα, τ' Aγιον Σώμα
λες πως θε να ξαναβγεί.
Η κατάρα που είχε αφήσει
λίγο πριν να αδικηθεί
εις οποίον δεν πολεμήσει
και ημπορεί να πολεμεί.
Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.
Η καρδιά συχνοσπαράζει...
πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
τρεις φορές μ'ανησυχιά
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά.
"Παλικάρια μου! Οι πολέμιοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά..
Απ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική.
Αλλ' ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.
Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουραμένοι από τη νίκη,
αχ! Τον νουν σας τυραννεί.
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ' το, λέγοντας, και συ.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει,
παλικάρια, ας μην 'πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά.
Τέτοια αφήστενε φροντίδα
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
όμοιαν έχει την τιμή.
Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.
Πόσον λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθεί.
Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!
καταστήστε ένα σταυρό,
και φωνάξετε με μία:
Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ.
Το σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι'αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.
Ακατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν
και την πίστη αναγελούν.
Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: Να 'κδικηθώ.
Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
τώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.
Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος
σαν του Αβέλ καταβοά
δεν είν' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.
Τι θα κάμετε; θ' αφήστε
να αποκτήσωμεν εμείς
λευθερίαν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας Πολιτικής;
Τούτο ανίσως μελετάτε,
ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό
βασιλείς! Ελάτε, ελάτε, Και
κτυπήσετε κι εδώ".
Περισσότερες πληροφορίες στην Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8E%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CE%BD
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
Κρύο , κρύο καιρός για Polo.. (πάλι)
Και δεν εννοώ το γνωστό σπορ αλλά το γνωστό Polo cafe στην πλατεία Μέμου ,που για μια ακόμα φορά υπόσχεται να μας ζεστάνει με ζωντανή μουσική και τραγούδια , έχοντας στην παρέα τον Βαγγέλη , τον Άρη και την Έλσα , τρία ταλαντούχα παιδιά που αγαπούν και ερμηνεύουν ελληνικά έντεχνα τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών ..
Με άλλα λόγια , μια ζεστή, παρεϊστικη βραδιά με κιθάρες και τραγούδια των Πυξ λαξ , Σ.Μάλαμα, αδερφών Κατσιμίχα και πολλών άλλων .. Καλή επιλογή για μια ανοιξιάτικη (αλλά λίγο κρύα) Πέμπτη, προ τριημέρου !!
Κι ένα τραγουδάκι ''ασορτί'' με τον καιρό ....
Με άλλα λόγια , μια ζεστή, παρεϊστικη βραδιά με κιθάρες και τραγούδια των Πυξ λαξ , Σ.Μάλαμα, αδερφών Κατσιμίχα και πολλών άλλων .. Καλή επιλογή για μια ανοιξιάτικη (αλλά λίγο κρύα) Πέμπτη, προ τριημέρου !!
Κι ένα τραγουδάκι ''ασορτί'' με τον καιρό ....
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
To χαμομηλάκι: ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN Μια συγκλονιστικ...
To χαμομηλάκι: ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN Μια συγκλονιστικ...: "«Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλ..."
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Πεζοδρόμια
Ένα μεγάλο ελάττωμα έχει ο Κορυδαλλός(καλά όχι μόνο ένα)!! Τα πεζοδρόμια! Είναι τόσο κακοφτιαγμένα για να μην πω εντελώς άφτιαχτα , που κάνουν αδύνατο το περπάτημα με 12ποντα στιλέτο! Αν δεν πέσεις, το διάστρεμμα το έχεις σίγουρο! Καλά, πέρα από την πλάκα, στα πεζοδρόμια του Κορυδαλλού δεν μπορείς να περπατήσεις έχοντας ας πούμε καρότσι με μωρό...Θυμάμαι όταν είχα μωρό τον γιο μου , ήταν μαρτύριο να πάω στις δουλειές μου έχοντας το παιδί στο καρότσι! Μόλις περπάτησε το κατάργησα , ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο.
Αλλά για σκεφτείτε αν κάποιος άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι, τι κάνει; Καταργεί τις μετακινήσεις τελείως; Μένει αποκλεισμένος σπίτι του, εξαιτίας μιας δύσβατης πόλης; Κι αν υποθέσουμε ότι εγώ θα καταργήσω τα τακούνια και θα φορέσω ίσια, κι αν υποθέσουμε ότι η μάνα με το καροτσάκι θα βρει άλλο τρόπο να μεταφέρει το παιδί της , ο άνθρωπος με προβλήματα κίνησης έχει μόνο μια επιλογή να κινείτε!! Και είναι κρίμα ένα , δυο , εκατό χαλασμένα πεζοδρόμια να του στερούν το δικαίωμα της μετακίνησης .... κατά τα άλλα οι''ράμπες'' στα πεζοδρόμια της Ταξιαρχών μας έλειπαν!
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
Τι είδε η γυριστρούλα..
Εχτές είχα εξωτερικές δουλειές, ως εκ τούτου έπρεπε να βγω Ταξιαρχών... Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την φίλη μου τη Ρουλίτσα και ξεκινήσαμε. Στην διαδρομή σαν κλασικές γυναίκες χαζεύαμε στα μαγαζιά, χωρίς ωστόσο να έχουμε λεφτά για ψώνια... Βέβαια, το να ''χαζεύεις'' βιτρίνες είναι πολύ ευχάριστο, αρκεί να μην πάσχεις από το σύνδρομο ''δενμπορώναβλέπωβιτρίνεςγιατίστεναχωριέμαιπουδενμπορώναταπάρω''!! Ευτυχώς εγώ δεν πάσχω απ'αυτό, άρα επιδίδομαι άνετα στο ''άθλημα''! Είναι σαν να ξεφυλλίζεις ένα περιοδικό μόδας ,μόνο που ταυτόχρονα γυμνάζεσαι περπατώντας! Αν έχεις και μια φίλη μαζί κάνεις καλό και στην κοινωνικότητα σου!!
Καλά , το τί είδα δεν περιγράφεται με λόγια... Χρώματα , χρώματα, χρώματα!!
Χρώματα που θυμίζουν παγωτό φράουλα, μανταρίνια , τσιχλόφουσκες, χρώματα φωσφοριζέ, ηλεκτρίκ, κόκκινα , φούξια, ρόζ, σωμόν, λιλά, κίτρινα .... έλεος θα πάθω καρδιακό επεισόδιο...δεν αντέχω..τα θέλω όλα! Μάλιστα , δυό φορές σταμάτησε η καρδιά μου και έμεινα στήλη άλατος , μία στην βιτρίνα του Kalista (την δεξιά με τα ανοιξιάτικα) που είδα αυτή την γόβα την διάφανη ακαθορίστου χρώματος ,κάτι σε σωμονροδοπορτοκαλορόζ το λες, και την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα και μία στην ευφάνταστη και παρμένη από καμπαρέ άλλης εποχής βιτρίνα του ZigZag στην πλατεία Ελευθερίας...
Εννοείτε φυσικά πως δεν ψώνισα τίποτα , παρά μόνο μια συσκευή τηλεφώνου που είχα ανάγκη γιατί η άλλη μου χάλασε... αλλά και μόνο που χάρηκε το μάτι μου , αναπτερώθηκε και το ηθικό μου!
Εκτός από τα χρώματα και τα υπέροχα ρούχα και παπούτσια που είδα , είδα και κάτι που μου έκανε εντύπωση....
Το ξέρατε ότι τα σουτιέν ανακυκλώνονται;; Κι όμως, κάποια μέρη του σουτιέν , όπως για παράδειγμα οι μπανέλες, μπορούν να ανακυκλωθούν! Αυτό αναγράφετε στην ταμπέλα που έχει στην βιτρίνα το κατάστημα εσωρούχων Intimissimi , και καλεί τις γυναίκες να φέρουν τα παλιά τους σουτιέν κερδίζοντας 3 ευρώ έκπτωση για κάθε ένα που θα επιστρέψουν, εννοείτε από την αγορά αντίστοιχου αριθμού σουτιέν! Δηλαδή , ανακυκλώνετε 2 παλιά σουτιέν ; Κερδίζετε 6 ευρώ έκπτωση από την αγορά 2 καινούριων σουτιέν Intimissimi !!! Μια πολύ έξυπνη, οικολογική, οικονομική αλλά και εμπορική κίνηση..
στο κάτω κάτω γιατί να το πετάξεις αφού μπορείς να κερδίσεις 3 ευρώ;
Κάτι άλλο που έμαθα επίσης είναι ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς το καινούριο κατάστημα της εταιρείας αθλητικών ειδών Champion , στην Ταξιαρχών στον αριθμό 112 απέναντι από την εκκλησία. Μίλησα με τον υπεύθυνο και μου είπε ότι την άλλη εβδομάδα θα ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά. Όταν γίνει αυτό θα σας έχω νεότερα, προς το παρόν μπορώ να πω μόνο ότι από αισθητική άποψη έχει ανακαινιστεί πλήρως και φαίνεται να γίνεται πολύ όμορφο!
Αυτά από την χτεσινή μου βόλτα για δουλειές στην Ταξιαρχών!! Είδα, έμαθα, και τα μοιράζομαι μαζί σας... σαν γνήσια''γυριστρούλα'' που είμαι!!
Και για το τέλος σας έχω το ανάλογο τραγουδάκι....
Καλά , το τί είδα δεν περιγράφεται με λόγια... Χρώματα , χρώματα, χρώματα!!
Χρώματα που θυμίζουν παγωτό φράουλα, μανταρίνια , τσιχλόφουσκες, χρώματα φωσφοριζέ, ηλεκτρίκ, κόκκινα , φούξια, ρόζ, σωμόν, λιλά, κίτρινα .... έλεος θα πάθω καρδιακό επεισόδιο...δεν αντέχω..τα θέλω όλα! Μάλιστα , δυό φορές σταμάτησε η καρδιά μου και έμεινα στήλη άλατος , μία στην βιτρίνα του Kalista (την δεξιά με τα ανοιξιάτικα) που είδα αυτή την γόβα την διάφανη ακαθορίστου χρώματος ,κάτι σε σωμονροδοπορτοκαλορόζ το λες, και την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα και μία στην ευφάνταστη και παρμένη από καμπαρέ άλλης εποχής βιτρίνα του ZigZag στην πλατεία Ελευθερίας...
Εννοείτε φυσικά πως δεν ψώνισα τίποτα , παρά μόνο μια συσκευή τηλεφώνου που είχα ανάγκη γιατί η άλλη μου χάλασε... αλλά και μόνο που χάρηκε το μάτι μου , αναπτερώθηκε και το ηθικό μου!
Εκτός από τα χρώματα και τα υπέροχα ρούχα και παπούτσια που είδα , είδα και κάτι που μου έκανε εντύπωση....
Το ξέρατε ότι τα σουτιέν ανακυκλώνονται;; Κι όμως, κάποια μέρη του σουτιέν , όπως για παράδειγμα οι μπανέλες, μπορούν να ανακυκλωθούν! Αυτό αναγράφετε στην ταμπέλα που έχει στην βιτρίνα το κατάστημα εσωρούχων Intimissimi , και καλεί τις γυναίκες να φέρουν τα παλιά τους σουτιέν κερδίζοντας 3 ευρώ έκπτωση για κάθε ένα που θα επιστρέψουν, εννοείτε από την αγορά αντίστοιχου αριθμού σουτιέν! Δηλαδή , ανακυκλώνετε 2 παλιά σουτιέν ; Κερδίζετε 6 ευρώ έκπτωση από την αγορά 2 καινούριων σουτιέν Intimissimi !!! Μια πολύ έξυπνη, οικολογική, οικονομική αλλά και εμπορική κίνηση..
στο κάτω κάτω γιατί να το πετάξεις αφού μπορείς να κερδίσεις 3 ευρώ;
Κάτι άλλο που έμαθα επίσης είναι ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς το καινούριο κατάστημα της εταιρείας αθλητικών ειδών Champion , στην Ταξιαρχών στον αριθμό 112 απέναντι από την εκκλησία. Μίλησα με τον υπεύθυνο και μου είπε ότι την άλλη εβδομάδα θα ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά. Όταν γίνει αυτό θα σας έχω νεότερα, προς το παρόν μπορώ να πω μόνο ότι από αισθητική άποψη έχει ανακαινιστεί πλήρως και φαίνεται να γίνεται πολύ όμορφο!
Αυτά από την χτεσινή μου βόλτα για δουλειές στην Ταξιαρχών!! Είδα, έμαθα, και τα μοιράζομαι μαζί σας... σαν γνήσια''γυριστρούλα'' που είμαι!!
Και για το τέλος σας έχω το ανάλογο τραγουδάκι....
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Room escape game.
Καλημέρα!
Ένα ωραίο παιχνίδι ''διαφυγής'' , και αρκετά δύσκολο ! Έτσι, για να κρατάμε το μυαλό μας σε εγρήγορση! Ο στόχος είναι να βρούμε την έξοδο και να βγούμε από αυτό το δωμάτιο...
Καλή επιτυχία και καλή διασκέδαση!
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Πράσινη Πόλη , Πράσινος διαγωνισμός!
Διαγωνισμό για την πιο πράσινη βεράντα ξεκίνησε η Υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου Κορυδαλλού.
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι τις 6 Μαίου 2011, συμπληρώνοντας το ειδικό έντυπο συμμετοχής που θα βρουν στα γραφεία της Υπηρεσίας Πρασίνου, στο Δημαρχείο Γρηγορίου Λαμπράκη 231 καθώς και στην ιστοσελίδα του δήμου Κορυδαλλού .
Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί από 9 μέχρι και 27 Μαίου 2011. Η επιτροπή του διαγωνισμού θα επισκεφτεί τις βεράντες που διαγωνίζονται και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στις 10 Ιουνίου 2011.
Τα κριτήρια του διαγωνισμού είναι:
- Η γενική εικόνα της βεράντας
- Η συντήρηση τουλάχιστον 20 καλλωπιστικών φυτών. Τα 10 τουλάχιστον φυτοδοχεία( γλάστρες, ζαρντινιέρες) να έχουν περιεκτικότητα 10 και πλέον λίτρα.
- Η πρωτοτυπία και η ποικιλία των πράσινων μορφών
- Η αισθητική τους άποψη
- Η καλή υγεία των φυτών
- Ο συντελεστής κάλυψης πρασίνου του χώρου
Οι έξι καλύτερες βεράντες θα βραβευτούν!
Πάρτε λοιπόν γλάστρες ,ζαρντινιέρες , φτυαράκια , χώμα, φυτά και ξεκινήστε να πρασινίσουμε τον Κορυδαλλό...
Κι αν δεν κερδίσετε στον διαγωνισμό τι πειράζει!! Θα έχετε κερδίσει έναν παράδεισο στο μπαλκόνι σας!!
Περισσότερες πληροφορίες και συμβουλές για την περιποίηση των φυτών
στα τηλέφωνα την Υπηρεσίας Πρασίνου 210 4990474, 210 4990475.
Η ιστοσελίδα του Δήμου http://www.korydallos.gr/
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι τις 6 Μαίου 2011, συμπληρώνοντας το ειδικό έντυπο συμμετοχής που θα βρουν στα γραφεία της Υπηρεσίας Πρασίνου, στο Δημαρχείο Γρηγορίου Λαμπράκη 231 καθώς και στην ιστοσελίδα του δήμου Κορυδαλλού .
Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί από 9 μέχρι και 27 Μαίου 2011. Η επιτροπή του διαγωνισμού θα επισκεφτεί τις βεράντες που διαγωνίζονται και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στις 10 Ιουνίου 2011.
Τα κριτήρια του διαγωνισμού είναι:- Η γενική εικόνα της βεράντας
- Η συντήρηση τουλάχιστον 20 καλλωπιστικών φυτών. Τα 10 τουλάχιστον φυτοδοχεία( γλάστρες, ζαρντινιέρες) να έχουν περιεκτικότητα 10 και πλέον λίτρα.
- Η πρωτοτυπία και η ποικιλία των πράσινων μορφών
- Η αισθητική τους άποψη
- Η καλή υγεία των φυτών
- Ο συντελεστής κάλυψης πρασίνου του χώρου
Οι έξι καλύτερες βεράντες θα βραβευτούν!
Πάρτε λοιπόν γλάστρες ,ζαρντινιέρες , φτυαράκια , χώμα, φυτά και ξεκινήστε να πρασινίσουμε τον Κορυδαλλό...
Κι αν δεν κερδίσετε στον διαγωνισμό τι πειράζει!! Θα έχετε κερδίσει έναν παράδεισο στο μπαλκόνι σας!!
Περισσότερες πληροφορίες και συμβουλές για την περιποίηση των φυτών
στα τηλέφωνα την Υπηρεσίας Πρασίνου 210 4990474, 210 4990475.
Η ιστοσελίδα του Δήμου http://www.korydallos.gr/
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
H σωστή απάντηση
Η σωστή απάντηση στο γρίφο με τα 8 εννιάρια είναι...
9*9+9:9+9+9-9+9= 100 !!!!!
Όποιος το βρήκε κερδίζει μόνο την ικανοποίηση ότι είναι έξυπνος!
9*9+9:9+9+9-9+9= 100 !!!!!
Όποιος το βρήκε κερδίζει μόνο την ικανοποίηση ότι είναι έξυπνος!
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
Polo night!
Το Σαββατόβραδο στο Polo cafe ήταν μαγικό....
Οι ήχοι, η μουσική, τα ανέκδοτα, αλλά κυρίως οι υπέροχες φωνές των καλλιτεχνών, έδωσαν στην βραδιά ένα άλλο στιλ και έκαναν πολλούς από εμάς να γελάσουμε , να τραγουδήσουμε αλλά και να συγκινηθούμε! Εκτός από τον Μαρίνο Βουρδαμή και τον Βαγγέλη Κωστόπουλο με τις συγκλονιστικές ερμηνίες τους , το παρόν έδωσαν ακόμα, η Ιωάννα με την θεϊκή φωνή της και ο ηθοποιός Όθωνας Μεταξάς που τραγούδησε Χατζιδάκη και μας καθήλωσε στην κυριολεξία! Με λίγα λόγια αυτό δεν ήταν ''ένα ακόμα live''! Ήταν μια όμορφη ποιοτική βραδιά !!!! Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές αλλά και στους ιδιοκτήτες του Polo cafe. Ελπίζουμε να επαναληφθεί!
 |
| Μαρίνος Βουρδαμής |
 |
| Όθωνας Μεταξάς |
Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
Live στο Polo cafe
Το προηγούμενο τριήμερο πήγαμε σε πάρτι, πήγαμε σε μπαράκια, ντυθήκαμε μασκαράδες, πετάξαμε χαρταετό και γενικώς περάσαμε ωραία. Αυτό το Σάββατο τι θα κάνουμε;
Και πάνω στην απορία, έλαβα μια πρόσκληση μέσω facebook ...
Στο POLO cafe στην πλατεία Μέμου , σήμερα το βράδυ έχει LIVE μουσική ,κι απ'ότι λέει η πρόσκληση...
σατυρική και χιουμοριστική διάθεση ενώνονται με γλυκούς ήχους μεγάλων ελλήνων μουσικών ,όπως Μικρούτσικος ,Κραουνάκης, Πλέσσας, Χατζιδάκης και γνώριμους ήχους των Πυξ Λαξ, του Θηβαίου, του Κότσιρα και άλλων αγαπημένων μας καλλιτεχνών ..
Οι μουσικοί που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της διασκέδασης μας είναι ο Μαρίνος Βουρδαμής και ο Βαγγέλης Κωστόπουλος. Ωρα έναρξης 10:00 μ.μ.
Να είστε όλοι εκεί!!!!
POLO cafe-club ΠΛ.ΜΕΜΟΥ. Κορυδαλλός.
Και πάνω στην απορία, έλαβα μια πρόσκληση μέσω facebook ...
Στο POLO cafe στην πλατεία Μέμου , σήμερα το βράδυ έχει LIVE μουσική ,κι απ'ότι λέει η πρόσκληση...
σατυρική και χιουμοριστική διάθεση ενώνονται με γλυκούς ήχους μεγάλων ελλήνων μουσικών ,όπως Μικρούτσικος ,Κραουνάκης, Πλέσσας, Χατζιδάκης και γνώριμους ήχους των Πυξ Λαξ, του Θηβαίου, του Κότσιρα και άλλων αγαπημένων μας καλλιτεχνών ..
Οι μουσικοί που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της διασκέδασης μας είναι ο Μαρίνος Βουρδαμής και ο Βαγγέλης Κωστόπουλος. Ωρα έναρξης 10:00 μ.μ.
Να είστε όλοι εκεί!!!!
POLO cafe-club ΠΛ.ΜΕΜΟΥ. Κορυδαλλός.
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Circle...
Η σημερινή μέρα, από άποψη καιρού τουλάχιστον μας αποζημιώνει .... ένας ήλιος λαμπρός και ζεστός μας θυμίζει αυτό που ξεχάσαμε τις τελευταίες μέρες... πως η Άνοιξη είναι προ των πυλών! Ας κάνουμε μερικές ηλιόλουστες σκέψεις σήμερα , κι ας μαζέψουμε θετική ενέργεια , όσο μπορούμε, γιατί με τον καταιγισμό αρνητικών ειδήσεων δεν είναι και εύκολο , κάτι η οικονομική κρίση, και οι φήμες για χρεοκοπία , κάτι ο καταστροφικός σεισμός στην Ιαπωνία , βαραίνει η σκέψη μας και η ψυχή μας...Tο αντίδοτο σε αυτό το βάρος είναι η θετική σκέψη! Στο κάτω κάτω τι άλλο να κάνεις; Η μόνη δύναμη που έχει ο αδύναμος άνθρωπος είναι το μυαλό του, και η σκέψη είναι η τροφή του μυαλού του....
Το ξέρω είναι δύσκολο να σκέφτεσαι θετικά , ίσως είναι πιο δύσκολο από τον αρνητισμό , αλλά ας κάνουμε μια μικρή προσπάθεια όλοι μας.. Εξάλλου και η ίδια η φύση είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να μας δίνει ένα μάθημα... Όσο βαρύς και κρύος να είναι ο χειμώνας , δεν κρατά για πάντα,''κρίση'' είναι που περνάει και ακολουθεί η Άνοιξη, κι αυτό γίνεται αιώνες τώρα...
Ας ευχηθούμε στους συνανθρώπους μας στην Ιαπωνία, κουράγιο, και να συνέλθουν γρήγορα από αυτήν την καταστροφή!
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011
Ήλιος ανοιξιάτικος!
Μπορεί η θερμοκρασία να είναι αρκετά χαμηλή ακόμα , αλλά αυτός ο ήλιος που εμφανίστηκε είναι ανοιξιάτικος! Υπομονή.... τα έχει αυτά ο Μάρτης.... τι να κάνουμε .... που θα πάει θα έρθει και η Άνοιξη!
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
ΗΜΕΡΑ της γυναίκας...
Σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας.. Δεν θα σας πω ''Χρόνια Πολλά", κι ούτε να μου πείτε, γιατί δεν είναι ''γιορτή'' αλλά ''ημέρα'' , κι έχει διαφορά! Σήμερα είναι ημέρα σκέψης, ημέρα εσωτερικής αναζήτησης, ημέρα για να προβληματιστούμε αν το στίγμα μας στην ζωή είναι αυτό που θα θέλαμε να είναι , αν τα όνειρα που κάναμε μικρές πραγματοποιήθηκαν ή έστω κάποια από αυτά, και τέλος αν τα δικαιώματα μας αναγνωρίζονται. Και δεν εννοώ φυσικά το δικαίωμα μας ''να βγούμε με τις φίλες μας ,μια φορά τον χρόνο'' αλλά το δικαίωμα μας να έχουμε φίλες και να τις βλεπουμε όλο το χρόνο, να έχουμε ενδιαφέροντα, να έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας, να έχουμε ύπαρξη , να έχουμε μια ζωή που να περιέχει κι εμάς μέσα εκτός από όλους τους άλλους!.. Το δικαίωμα μας στις ίσες ευκαιρίες..
Τί είναι όμως η ''Ημέρα της γυναίκας'';
Στις 8 Μαρτίου του 1857 , οι εργάτριες των κλωστοϋφαντουργείων της Νέας Υόρκης βγήκαν στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας , ανθρώπινα ωράρια και ίσες αποδοχές με τους άντρες. Η εξέγερση αυτή έλαβε τέλος μετά από την σκληρή και αιματηρή συμπλοκή με την αστυνομία... Η αρχή όμως είχε γίνει και το γυναικείο κίνημα στα χρόνια που ακολούθησαν δυνάμωνε όλο και περισσότερο.
Το 1910 στο παγκόσμιο συνέδριο σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη , η Κλάρα Τσέτκιν, γνωστή για την αγωνιστική της δράση, πρότεινε να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου ως ''Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας''.
Παρόλα αυτά μεσολάβησαν χρόνια αγώνων υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών για να καθιερωθεί τελικά η 8η Μαρτίου , ως "Παγκόσμια ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και την Διεθνή Ειρήνη'' από τον ΟΗΕ το 1977 , δηλαδή ακριβώς 120 χρόνια μετά από την αιματοβαμμένη εκείνη απεργία..
Η ''Ημέρα της γυναίκας'' επομένως είναι μια ημέρα που σφραγίστηκε με αγώνες και διεκδικήσεις, ένα σύμβολο των κατακτήσεων των γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια και στην κοινωνία.
Προτιμώ λοιπόν να ''γιορτάζω'' λιγότερο και να διεκδικώ περισσότερο, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα..
Τί είναι όμως η ''Ημέρα της γυναίκας'';
Στις 8 Μαρτίου του 1857 , οι εργάτριες των κλωστοϋφαντουργείων της Νέας Υόρκης βγήκαν στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας , ανθρώπινα ωράρια και ίσες αποδοχές με τους άντρες. Η εξέγερση αυτή έλαβε τέλος μετά από την σκληρή και αιματηρή συμπλοκή με την αστυνομία... Η αρχή όμως είχε γίνει και το γυναικείο κίνημα στα χρόνια που ακολούθησαν δυνάμωνε όλο και περισσότερο.
Το 1910 στο παγκόσμιο συνέδριο σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη , η Κλάρα Τσέτκιν, γνωστή για την αγωνιστική της δράση, πρότεινε να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου ως ''Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας''.
Παρόλα αυτά μεσολάβησαν χρόνια αγώνων υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών για να καθιερωθεί τελικά η 8η Μαρτίου , ως "Παγκόσμια ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και την Διεθνή Ειρήνη'' από τον ΟΗΕ το 1977 , δηλαδή ακριβώς 120 χρόνια μετά από την αιματοβαμμένη εκείνη απεργία..
Η ''Ημέρα της γυναίκας'' επομένως είναι μια ημέρα που σφραγίστηκε με αγώνες και διεκδικήσεις, ένα σύμβολο των κατακτήσεων των γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια και στην κοινωνία.
Προτιμώ λοιπόν να ''γιορτάζω'' λιγότερο και να διεκδικώ περισσότερο, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα..
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Χουζουρλού μου!
Η ''Χουζουρλού'' είναι ότι πιο διαφορετικό και εναλλακτικό υπάρχει αυτή την στιγμή στην μικρή μας πόλη! Δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε με μια επίσκεψη , κι ακόμα κι αν δεν είσαστε λάτρεις των λικέρ , δοκιμάστε ένα "κράνο" , ένα "τσάπουρνο" , ή ένα ''καρυδάκι'' , και θα γίνεται fan ! Στο τέλος ίσως αγοράσετε κι ένα μπουκάλι για το σπίτι , αφού στο μαγαζί υπάρχουν λικέρ και γλυκά του κουταλιού προς πώληση σε πανέμορφα μπουκάλια και βάζα που θυμίζουν μια άλλη , γλυκιά εποχή αθωότητας!Ημέρες λειτουργίας Παρασκευή -Σάββατο- Κυριακή μετά τις 4:00 το απόγευμα!
Υ.Γ.1 Την Τρίτη 8 Μαρτίου ,η ''Χουζουρλού'' αφιερώνεται στις γυναίκες! Μουσική, μεζέδες,ποτά και κέφι με ''θηλυκό'' χαρακτήρα!
Υ.Γ2 Η επίσημη ιστοσελίδα του καφέ ''Χουζουρλού''
http://www.houzourlou.gr/2010-03-26-00-52-12
Σάββατο 5 Μαρτίου 2011
After party...
Καλημέρα σε όλους! Περάσατε καλά χτες βράδυ;; Εγώ,τελικά προτίμησα το Tabacco και μάλλον έκανα πολύ καλά!!
Οτι τα αποκριάτικα πάρτι του Τabacco είναι πετυχημένα είναι γνωστό αλλά αυτό που έγινε φέτος μάλλον δεν το περίμενε κανείς! Πολύς κόσμος ,τρελό κέφι μέχρι πολύ αργά , απίθανη μουσική, απίστευτες μεταμφιέσεις! Ξεχώρισα έναν τύπο που είχε καρφιτσώσει μια βρεφική πάνα στην πλάτη και μια κότα στο κεφάλι ,κι όταν ρωτήσαμε τι είχε ντυθεί μας απάντησε ''πανα-κότα'' !!!! Γέλασα πάρα πολύ! Ο μπάρμαν ήταν όλος ντυμένος και βαμένος πράσινος , δεν κατάλαβα τι είχε ντυθεί αλλά εγώ τον βάφτισα ''οικολογικό στρουμφάκι'', κι ένα άλλο παλικάρι είχε ντυθεί ''Μάγιος μέλισσος'', αλλά την καλύτερη μεταμφίεση κατά την γνώμη μου την είχε μια κοπέλα με κόκκινη περούκα κι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ λουλούδι στο κεφάλι!
Ο d.j. έδωσε ρεσιτάλ ''μνήμης'' με τις ξεχασμένες επιτυχίες της δεκαετίας ΄80 και ΄90 , και το κέφι ήταν ανεξάντλητο! Εύχομαι και του χρόνου να είμαστε καλά και να ξαναπεράσουμε τόσο όμορφα!!!
Οτι τα αποκριάτικα πάρτι του Τabacco είναι πετυχημένα είναι γνωστό αλλά αυτό που έγινε φέτος μάλλον δεν το περίμενε κανείς! Πολύς κόσμος ,τρελό κέφι μέχρι πολύ αργά , απίθανη μουσική, απίστευτες μεταμφιέσεις! Ξεχώρισα έναν τύπο που είχε καρφιτσώσει μια βρεφική πάνα στην πλάτη και μια κότα στο κεφάλι ,κι όταν ρωτήσαμε τι είχε ντυθεί μας απάντησε ''πανα-κότα'' !!!! Γέλασα πάρα πολύ! Ο μπάρμαν ήταν όλος ντυμένος και βαμένος πράσινος , δεν κατάλαβα τι είχε ντυθεί αλλά εγώ τον βάφτισα ''οικολογικό στρουμφάκι'', κι ένα άλλο παλικάρι είχε ντυθεί ''Μάγιος μέλισσος'', αλλά την καλύτερη μεταμφίεση κατά την γνώμη μου την είχε μια κοπέλα με κόκκινη περούκα κι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ λουλούδι στο κεφάλι!
Ο d.j. έδωσε ρεσιτάλ ''μνήμης'' με τις ξεχασμένες επιτυχίες της δεκαετίας ΄80 και ΄90 , και το κέφι ήταν ανεξάντλητο! Εύχομαι και του χρόνου να είμαστε καλά και να ξαναπεράσουμε τόσο όμορφα!!!
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Lets party!
Σήμερα το βράδυ πολλές καφετέριες και μπαράκια της πόλης μας κάνουν αποκριάτικα πάρτι! Πάρτε την παρέα σας, τις μάσκες σας, και καλή διασκέδαση! Αλλά και παρέα να μην έχετε , μην φοβάστε να βγείτε μόνοι , και να πάτε σε ένα πάρτι..... διάθεση να υπάρχει , κι όλο και κάποιον γνωστό θα βρείτε! Έτσι κι αλλιώς τι είναι ο Κορυδαλλός ,μια μεγάλη παρέα είναι, λίγο πολύ όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας! Εγώ το έχω κάνει παλαιότερα , μια αποκριά που δεν είχα παρέα για να πάω σε ένα πάρτι στο ''Αψέντι" (το παλιό, όχι το καινούριο) , ντύθηκα, έβαλα μια μάσκα και πήγα! Και φυσικά βρήκα γνωστούς και πέρασα και πολύ καλά! Άσε που οι απόκριες δικαιολογούν και μια μικρή δόση τρέλας! Για σήμερα προτείνω το πάρτι στην ΑGORA στην πλατεία ελευθερίας ,με μοντέρνους ήχους ,ελληνική και ξένη μουσική, ή για πιο alternative κατaστάσεις το πάρτι στο TABACO στην πλατεία Μέμου με θέμα ''party animal''(σύμφωνα με την πρόσκληση ''φετίχ και άλλα, επιτρέπονται'' (!!) )...
Πάντως, ότι και να κάνετε σήμερα το βράδυ , καλή διασκέδαση... και για να σας φτιάξω λίγο περισσότερο την αποκριάτικη διάθεση, σας έχω διασκεδαστκό αποκριάτικο τραγουδάκι!!
Πάντως, ότι και να κάνετε σήμερα το βράδυ , καλή διασκέδαση... και για να σας φτιάξω λίγο περισσότερο την αποκριάτικη διάθεση, σας έχω διασκεδαστκό αποκριάτικο τραγουδάκι!!
Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Βροχή μου!
Σήμερα η μέρα ήταν βροχερή , κι εγώ ,έτσι από πείσμα βγήκα βόλτα, για καφέ! Πήρα την ομπρελίτσα μου την κόκκινη, και κατευθύνθηκα προς την πλατεία Ελευθερίας. Μου αρέσει πολύ να περπατάω στην Ταξιαρχών , με ηρεμεί , με κάνει να βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη, μου αρέσει να κοιτάζω τις βιτρίνες και να συναντώ γνωστούς! Με ανανεώνει! Έτσι και σήμερα, ευχαριστήθηκα πολύ την βόλτα μου, είδα τον Νικόλα και την Ρούλα , αράξαμε στην Agora και απόλαυσα ένα ζεστό ελληνικό! ¨Εξω η ψιλή βροχή μου έφερε στο μυαλό αυτό το τραγούδι...
Μένω εδώ!!!!!!!
Αυτό το blog το έφτιαξα , έτσι για πλάκα! Έτσι, για να το αφιερώσω στην καθημερινότητα μου σε αυτήν την πόλη! Τον Κορυδαλλό! Μένω εδώ όλη μου την ζωή , 36 χρόνια. Βγαίνω εδώ, ψωνίζω εδώ, δουλεύω εδώ, έχω χόμπι εδώ.. Πήγα σχολείο εδώ , ερωτεύτηκα εδώ , παντρεύτηκα εδώ , έκανα παιδί εδώ και χώρισα εδώ! Όλη μου την ζωή την έχω ζήσει εδώ! Κι ενώ κάποια στιγμή είχε αρχίσει να με ενοχλεί το ότι όπου και να πάω πέφτω σε γνωστές φυσιογνωμίες.... με τα χρόνια ανακαλύπτω ότι μου αρέσει. Δεν είναι και άσχημο τελικά να σε χαιρετούν , να έχεις κάνει γνωριμίες, να πηγαίνεις στα εμπορικά μαγαζιά και να σε ενημερώνουν για τις προσφορές, να γνωρίζεις πριν από όλους εκδηλώσεις που ετοιμάζονται , μαγαζιά που θα ανοίξουν , η που θα κλείσουν , θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες που γίνονται και γενικώς όλα τα ωραία ή τα λιγότερο ωραία που έχει να προσφέρει η πόλη μας! Γιατί ο Κορυδαλλός έχει και άλλο πρόσωπο, εκτός από την γκρίνια για τα πολιτικά δρώμενα, ή τις φυλακές... και μια που τις ανέφερα να κάνω μια παρένθεση και να πω πως άμα ξανακούσω ταξιτζή να μου ξαναλέει το συνηθισμένο αστειάκι ''μέσα;;'' όταν λέω ''Κορυδαλλό'', σίγουρα θα βρεθώ ''μέσα'' για φόνο ταξιτζή... έλεος πια με το χιούμορ τους! Και κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω .. ο Κορυδαλλός έχει και ωραία πράγματα, έχει και μια ερωτική πλευρά, έχει και μια κοσμοπολίτικη πλευρά , και μια παρεϊστικη πλευρά και γενικώς έχει μια πλευρά που αγαπώ! Έτσι επιμένω να ΜΕΝΩ εδώ!